Δεν έχει ύπνο σήμερα... Πρέπει να κοιμηθώ νωρίς το βράδυ και αυτό δε θα συμβεί ποτέ αν δεν εξασθενήσω τον εαυτό μου τελείως. Στις 08.00 πρέπει να είμαι στο αεροδρόμιο. Θα λείψω επτά ολόκληρες μέρες.

Μια βαλίτσα με τα απαραίτητα. Την οδοντόβουρτσά μου, μερικά ρούχα, δύο βιβλία και μία χτένα... Έτοιμη για αναχώρηση.

Προορισμός μου η Πράγα.

Νομίζω ότι είναι παραμυθένια πόλη. Θα πολεμήσω τη θέλησή μου και θα επιστρέψω στην Αθήνα το άλλο Σάββατο.

Δε θα μου λείπεις λιγότερο... Κάθε άλλο... Μέχρι και η βαλίτσα μου, δώρο δικό σου είναι... Απλά θα ξεχνιέμαι στα μη τουριστικά σοκάκια και μερικές φορές θα έρχεσαι στο μυαλό μου... Η φωτογραφία που δε βγάλαμε στον St.Vitus.

Χαχαχα! Και θα γελάω, ακούγοντας όσα κομμάτια αγαπούσες...

δεν γράφω πολύ συχνά τώρα τελευταία

μιλάω πολύ λιγότερο

για όλα αυτά που θα ήθελα να κρύψω

ίσως όχι

δεν μπορώ να κάνω αλλιώς

πάντα το ίδιο

πάντα οι ίδιοι άνθρωποι με διαφορετικά πρόσωπα

έρχονται και φεύγουν

με έχει κουράσει η ρουτίνα

έχω μπλέξει μέσα της

σιχαμένη μύγα σε έναν τόσο καλοφτιαγμένο ιστό

φοβάμαι ότι θα αρχίσει να μου αρέσει αυτή η παγίδα

στο είπα

δεν μου αρκεί αυτή η προγραμματισμένη επαφή

δυο νύχτες, ένας κυριακάτικος καφές και ίσως ένα γεύμα τη βδομάδα

κυριακή μεσημέρι

μου θυμίζει πακέτο διακοπών

σε φτηνό ξενοδοχείο

με πληρωμένη ημιδιατροφή

…δεν μίλησες

τα πήρα όλα πίσω γιατί σκοτείνιασες

και φύγαμε γρήγορα γρήγορα

…ευχαριστούμε που ταξιδέψατε μαζί μας

και τώρα σαν καλά παιδάκια μαζέψτε τα μπογαλάκια σας

και στα τσακίδια

Χαρά.