Αυτό είναι το τελευταίο post από την Αθήνα. Τα επόμενα που θα ακολουθήσουν θα είναι από την Πράγα. Ένας γλυκός, αγχωμένος ύπνος θα ακολουθήσει σε πολύ λίγη ώρα... Ένας ύπνος γεμάτος όνειρα, ελπίδες και αναστάτωση από το επικείμενο ταξίδι...

Δεν ξέρω αν θα μου λείψει η Αθήνα. Τώρα δε μου λείπει, αλλά όπως και η μάνα, που συνέχεια πάνω από το κεφάλι σου- σε νευριάζει και την πρώτη μέρα μακριά της, αναπολείς τη γκρίνια της... Η αλήθεια είναι ότι αυτή η πόλη με μεγάλωσε! Με πήρε κοριτσάκι μικρό και με πέταξε μες στα σκουπίδια, στην εξαθλίωση... στην ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Ναι είναι σκληρό για ένα κορίτσι 10 χρονών να βλέπει ανθρώπους να σκαλίζουν τα σκουπίδια στη Ναυαρίνου, να κοιμούνται σε μία γωνιά της Ιπποκράτους, να ψάχνουν με τη βελόνα μες στην απελπισία να βρούνε μία τελευταία φλέβα στο μάτι με δανεικό καθρέφτη στην Μπενάκη, να ξερνάνε αλήθειες στην Ανδρέα Μεταξά και να δίνουν τον αδερφό τους για να επιβιώσουν στην Κωλέττη. Με άλλαξε, αλλά όχι απότομα... Εμένα δηλαδή δε μου φάνηκε απότομο. Έτσι κι αλλιώς, μου πήρε πολλά χρόνια για να τα δω. Όταν μαθαίνεις να κοιτάς, αλλά να μη βλέπεις, αργείς να συνειδητοποιήσεις τι συμβαίνει.

Δε θα αργήσω να γυρίσω στην πλατεία μου όμως... Απλά θα πάρω άλλο αέρα για λίγο. Χμ... Σχεδόν απολογούμαι! Ήρθε η ώρα να σας αφήσω.

Τα λέμε από τα Τσέχικα εδάφη. Adios Amigos!