Οι άνθρωποι με προσπερνούν και έτσι πλανιέμαι ανάμεσα τους...
Μου λένε να αλλάξω, να γίνω σαν εσένα κι εγώ... Μα πώς;
Αφού τα μαλλιά μου τα ξερίζωσαν οι σκέψεις μου.
Και τα όνειρα μου δραπετεύσαν μια νύχτα απ τα τρύπια παπούτσια μου.
Πώς θα μπορούσα να κλάψω πάλι χωρίς τη μπογιά κάτω από τα μάτια μου;
Τα δάκρυα μου θα γίνουν αιώνια... δε θα ξεβάψουν ποτέ..
Γι αυτό σου λέω.
Άφησε με να συνεχίσω να βάζω το κόκκινο στη μύτη και το στόμα...
ο κόσμος θα γελά, μα εγώ δε θα ξεχνώ ποτέ, πως ότι πω μυρίζει έρωτα..
κι εσύ, δε θα φοβάσαι να αγγίξω τη ψυχή σου,
γιατί θα βλέπεις από μακριά τα μεγάλα κάτασπρα γάντια μου...
τα φαρδιά μου ρούχα...
και όλες τις διαθέσεις μου...

(Ο Μονόλογος του Παλιάτσου, Ελένη Γιαννέλη)