Κόψαμε τα κάγκελα και βγήκαμε στην αυλή. Μετά σκαρφαλώσαμε στον τοίχο και βρεθήκαμε στο δάσος.

Τρέξαμε μέσα στο δάσος.

Ο σύντροφος μου έτρεχε όλο και πιο αργά.

«Τι τρέχει;» ρώτησα. «Σε πονάν τα πόδια σου;»

«Όχι.»

«Γιατί δεν τρέχεις;»

«Γιατί κανένας δεν μας κυνηγάει.»

«Θα μας κυνηγήσουν μόλις καταλάβουν πως φύγαμε. Κουνήσου, τρέχα!» είπα.

Αντιθέτως, εκείνος σταμάτησε τελείως.

«Θες να πεις ότι δεν το έχουν πάρει χαμπάρι;»

«Προφανώς όχι. Μα γιατί κοκάλωσες εκεί; Αντε, γρήγορα!»

Κάθισε χάμω κάτω από ένα δέντρο.

«Κανείς δεν σκοτίζεται!» είπε μελαγχολικά.

«Μα τι λες τώρα;»

«Κανείς δεν ενδιαφέρεται, κανείς δεν νοιάζεται!»

«Ποιος; Για ποιον;»

«Αν τους ένοιαζε, θα με φύλαγαν καλύτερα.»

«Λυπάσαι γι' αυτό;»

«Κανείς δεν μας έδωσε σημασία, κι ας πληρώνονται γι' αυτό. Ούτε που το πρόσεξαν καν.»

«Θα ξεκινήσεις ή όχι;»

«Όχι. Ποιος ο λόγος να δραπετεύεις όταν δεν σε κα­ταδιώκει κανείς; Γιατί να μπεις στον κόπο αν κανείς δεν σκοτίζεται; Τι ζωή...»

«Ξέρεις κάτι; Γιατί δεν γυρνάς πίσω;»

Τινάχτηκε πάνω και φώναξε:

«Α όχι, όχι αυτό! Έχω την περηφάνια μου. Δεν γυρί­ζω εκεί που δεν με θέλουν. Είναι υπαρξιακή μοναξιά για μένα.»

Αργά, με το κεφάλι ψηλά, προχώρησε προς το δά­σος. Τον ακολούθησα.

Δεν μου φαινόταν σωστό να βιαστώ.

του Slavomir Mrozek, από το ΄΄Αν οι καρχαρίες ήταν Άνθρωποι΄΄ εκδ. Παρά Πέντε