ΙΙΙ

Ξενιτεμένη μου,

Ψάχνω να βρω δοξάρι,

για να σου συνταιριάσω «Τζυπριότικον» σκοπό

Ν’  αφήσω τον ήχο του να κυλήσει.

Να φτερουγίσει πα στους αργαλειούς

που υφαίνουν ελληνικές σημαίες.

Και στα μικρά-μικρά σκολειαρούδια σου

που μελανώνουν τις ποδιές τους

με γαλανόλευκο μελάνι ελληνικό.

Από καιρό το γράφω τούτο το τραγούδι.

Συνταιριάζω τα λόγια του γλυκά

μες στο ταξίδι της δεκάχρονης φουρτούνας.

Σαν Οδυσσέας δεμένος στο κατάρτι του…

Και πάνω μου ανεμίζουν λογιών λογιών σημαίες.

Απ’  τη χλαμύδα του θλιμμένου Ιησού

ως το πουκάμισο του Γληγόρη Αυξεντίου.

Από καιρό το γράφω το τραγούδι μου

μα το ‘κρυβα σαν ένα περιστέρι

Από τα μάτια του σκοπού.

Μην πέσει το ρούχο μου…

και γαντζωθεί στο συρματόπλεγμα

και λαβωθεί. Και ματωθεί.

Από καιρό το γράφω το τραγούδι μου

το στρώνω στα καντίνια της καρδιάς μου

γραμμή-γραμμή, ψηφί-ψηφί.

Ένα κοτσύφι τ’  άκουσε και το ‘κλεψε

μα το ‘φερε το βράδυ ματωμένο…

VΙΙΙ

Ξενιτεμένη μου…

Να, τι θέλω να σου πω:

Είμαστε συγκατάδικοί σου.

Είμαστε δεμένοι στην άκρη της αλυσίδας σου

χρόνια και χρόνια τώρα.

Κι όποτε τύχει να πονά το χέρι σου

πονά και το δικό μας.

Είμαστε αραγμένοι στον ίδιο γιαλό

σαν το καΐκι με τη βάρκα.

Κι όποτε πνέει σιγά ο νυχτομπάτης σου

φουσκώνει και τα πανιά μας.

Την ίδια ώρα ωριμάζουν τα σταφύλια μας

και οι μαυρομάτες οι ελιές μας.

Την ίδια ώρα παίζει η σάλπιγγα του πετεινού

και του νυχτοπουλιού το μοιρολόι.

Μαζί οι παπαρούνες μας ανθίζουνε

και οι πασκαλιές μας, μοσκοβολούνε.

Και κάθε τέλος του Μαρτίου, μαζί χαροπετούν τα χελιδόνια μας

για να ξεκουραστούνε.

ΧΙΙ

Πέρασαν κάμποσο οι καιροί. Κι άλλοι κουρσάροι

στεγνοί, ξανθοί, θαλασσινοί

-τόσο πολύ θαλασσινοί-

που η θάλασσα ξεχείλισε

μέσα απ’  τα δυο τους μάτια…

Σε βαλαν της βασίλισσας ν’  ανασηκώνεις την ουρά

μα εσύ κρατούσες το φουστάνι της Ελλάδας.

Γιατί ήσουνα περήφανη πολύ και δε σου ταίριαζε

να είσαι ψυχοκόρη της βασίλισσας.

Εσύ ‘σουν κόρη της ξυπόλητης μάνας σου.

Που πιο κι απ’  τα φλουριά,

κι απ’  την κορώνα τη χρυσή

της Αυτοκρατορίας,

σου πάει η αλυσίδα σου κι η Λευτεριά.

Λ ε υ τ ε ρ ι ά…

Είναι τόσο μεγάλο να το λες

που δυο φορές δεν προλαβαίνεις.

Την Τρίτη σου την παίρνουν.

Λ ε υ τ ε ρ ι ά… Έτσι λένε την ανάσα.

Έτσι λένε το φως.

Λ ε υ τ ε ρ ι ά… Έτσι λένε την Αλήθεια.

Λ ε υ τ ε ρ ι ά… Έτσι τα λένε όλα.

Μα αυτοί που κομματιάζουνε τον ύπνο σου.

Αυτοί που αλλάζουν τη Γεωγραφία.

Αυτοί που περιπαίζουν τη θυσία σου.

Αυτοί,

είναι παντέρημοι, αυτοί, από Λευτεριά

και δεν μπορούν και να την συλλαβίσουν!

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ-Θρηνολόι και άσμα για το σταυρωμένο νησί