Πως μπορείς;;Πως μπορείς να καταδικάζεις τον εαυτό σου στο σκοτάδι και την άγνοια;;
Πως ανέχεσαι να βαδίζεις με τη μάζα και να ακολουθείς πιστά και άκριτα τις επιταγές της;;
Γιατί;; Γιατί δεν ανοίγεις τα μάτια σου;;
Ξύπνα επιτέλους! Δες τι συμβαίνει γύρω σου!
Δεν είναι όλα πεταλούδες και συννεφάκια…
Γελιέσαι…Εξαπατάς τον εαυτό σου.
Αφήνεσαι. Αναλώνεσαι χωρίς καμία αντίσταση.
Και το χειρότερο και πιο τρομακτικό απ’ όλα είναι ότι αυτός ο τρόπος ζωής ΔΕΝ είναι πάντα συνειδητή επιλογή σου, γιατί, αρκετά συχνά, δεν ξέρεις…Μπορεί να μην θες να μάθεις...Δεν γίνεται, όμως, να αγνοείς ότι υπάρχει κι άλλος κόσμος πέρα από τον δικό σου μικρόκοσμο, αυτόν που βρίσκεται στο άμεσο οπτικό σου πεδίο!
Δεν μπορείς να εξακολουθείς να τοποθετείς πάνω από όλους κι απ’ όλα τον άμετρο εγωισμό σου και να προσλαμβάνεις ως οδηγούς της ζωής σου την παθητικότητα και την αδιαφορία!
Κι ενώ εσύ έχεις τη δυνατότητα και τα μέσα να δεις πιο καθαρά, είσαι εσύ που σκύβεις το κεφάλι κι αποδέχεσαι να ζεις μέσα στο ψέμα…
Μάλλον, όμως, δεν ξέρω…Δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό.
Εξάλλου ποιος το ορίζει, αν όχι ο καθένας από εμάς για τον εαυτό του;;
Ίσως εσύ να είσαι (πιο) ευτυχισμένος.
Ευτυχισμένος μέσα στην άγνοιά σου.
Και ίσως για σένα είναι Αυτό που έχει τη μέγιστη σημασία.
«Ωραία» και «ανυποψίαστα» είχε χαρακτηρίσει σ’ ένα ποίημά του ο Ρίτσος τα παιδιά… «Ωραία, ακριβώς γιατί είναι ανυποψίαστα…»
Μπορεί έτσι να είναι...
Ποιος έχει το δικαίωμα να στο στερήσει;
Ποιος θα αναλάμβανε, υπ’ ευθύνη του, να σου αλλάξει την πορεία πάνω στην οποία κινείσαι και τον τρόπο με τον οποίο βλέπεις τον κόσμο...;;
5 σχόλια - Στείλε Σχόλιο