Μέσα στη βουή του δρόμου

ήταν να ‘βρω τ’ όνειρό μου,

να το βρώ και να το χάσω

κι ούτε πιά που θα το φτάσω.

Μιά στιγμή πέρασε μπρός μου

κι ήταν η χαρά του κόσμου,

η χαρά που μας ματώνει

σαν οι πιο μεγάλοι πόνοι.

Πέρασε όπως περνούνε

όσα δέ θα ξαναρθούνε

–πουλιά πού ‘χουν φτερουγίσει

σύννεφα μέσα στη δύση.

Κι άφησε στο πέρασμά του-

πέρασμα ζωής, θανάτου –

στην καρδιά μου σα σφραγίδα

ώ... την πεθαμένη ελπίδα.

Μιάν ελπίδα πεθαμένη

που μας ζεί και μας πεθαίνει

κι όλο μας τραβάει δώ κάτου

ώς την πόρτα του θανάτου.

Όνειρο γλυκό και ξένο

και παντοτινά χαμένο,

σε κρατώ στο νού μου ακόμα

σαν τριαντάφυλλο στο στόμα.

Όταν πέρασες με πήρες

κι όλες μου άνοιξες τις θύρες

με το μαγικό κλειδί σου

του χαμένου παραδείσου.

Καλημέρα και καλή εβδομάδα  :)