Με περιτριγυρίζει αυτή η κατάθλιψη…δεν μπορώ να την αποφύγω.

Δεν ξέρω καν αν θέλω.

                                               εσένα όμως δεν πρέπει να σε μπλέξω σε όλο αυτό.

Τι το ήθελες και ήρθες μαζί μου?

Ακόμα αναρωτιέμαι.

Στο είχα πει ότι δεν θα είναι εύκολο…

                      στο είχα πει 

Κάτω από το τραπέζι έχει ένα κουτί

…ξέρεις…

από αυτά που είναι ντυμένα με ύφασμα

και μέσα κρύβουν κωδικοποιημένες στιγμούλες της ζωής μου…

Διάβαζα χτες…

χειμώνας ’96, βράδυ, μάρτιος ’97, ’98, και πάει λέγοντας…

γράμματα, κάρτες, εισιτήρια, αποκόμματα…ήρθαν και έμειναν

…από διαφορετικούς αποστολείς, διάφορες διευθύνσεις, χώρες, πρόσωπα…

Κόσμος που πέρασε από την ζωή μου και έφυγε.

Όλοι δέθηκαν μαζί μου με έναν μαγικό τρόπο, δυνατά…

όλοι άφησαν κάτι

…έδινα έδινα έδινα…μέχρι που δεν έμενε άλλη λύση απ’ την φυγή

Δεν ξέρω αν θυμάστε.

Δεν ξέρω αν υπάρχετε

…κάποιοι έχουν χαθεί

το ξέρω αλλά δεν θα το δεχτώ ποτέ.

Είστε τα «φαντάσματα της εφηβείας» μου

σας αγάπησα πολύ

σας πόνεσα ακόμα περισσότερο

σας άφησα να φύγετε…

Έκλεψα όμως σκέψεις, λέξεις, δευτερόλεπτα από όλους σας

 αυτά τώρα είναι δικά μου