…μια  μωβ νύχτα λοιπόν

σύννεφα έτρεχαν χωρίς να κινούνται
ανάμεσα στο φως των φαναριών 

νυχτώνει και είμαι τυφλή

 «φοβάμαι» λέω
και φεύγω
(αυτό ξέρω καλά να το κάνω)
σέρνοντας πίσω μου όλα μου τα υπάρχοντα
σε μία και μοναδική βαλίτσα 

σηκώθηκε αέρας
κρατάω το βιβλίο μου γερά
να μην σκιστεί το εξώφυλλο
σαν να είναι το πιο πολύτιμο πράγμα που έχω 

…δεν είναι
το αφήνω να παρασυρθεί από τα κύματα αέρα
στον δρόμο, στα πεζοδρόμια
μαζί με φύλλα και αποτσίγαρα

 πρέπει αν θέλω ακόμα να μείνω εδώ
να βρω έναν τρόπο
να σου μοιάσω
να σας μοιάσω 
να μην τρέφω την κατάθλιψη με μαύρο
να την αφήνω να ξεθυμάνει 

θα ξεκινήσω από την αρχή

…μια λευκή νύχτα λοιπόν