Πέρασαν χρόνια, η ευτυχία εξακολουθούσε στο νησί’ αλλά στο παλάτι, δεν ήταν πια η η χαρά σαν πρώτα.

Ο βασιλιάς και η βασίλισσα είχαν κρυφό και βαθύ καημό’ η κορούλα τους δεν είχε καρδιά. Και όσο μεγάλωνε, τόσο γίνουνταν πιο φανερός ο εγωισμός της.

Ήταν πολύ όμορφη και πολύ έξυπνη, όλες τις τέχνες τις είχε μάθει και με τους πιο σοφούς συζητούσε, και πολλές φορές φαίνουνταν πιο γραμματισμένη και απ’ αυτούς ακόμα.

Όλοι την θαύμαζαν, και διαλαλούσαν τη γνώση της και την ομορφιά της. Κανείς όμως δεν την αγαπούσε.

Η βασίλισσα το έβλεπε κι έκλαιγε κάποτε μυστικά, και θα έδινε όλα τα πλούτη του παλατιού της, για να δει στην κόρη της μια σπίθα καρδιάς.

Μια μέρα, η βασιλοπούλα έφθασε τρεχάτη στο δωμάτιο της βασίλισσας’ στο χέρι της βαστούσε ένα άσπρο λαγουδάκι.

-Για δες, μητέρα, τι νόστιμα που πηδά! είπε’ και με μια καρφίτσα τρύπησε το πλευρό του ζώου, που τινάχτηκε ξετρελαμένο από τον πόνο.

Η βασιλοπούλα ξεκαρδίστηκε.

-Δες, δες, μητέρα, τι αστείο! κι ετοιμάστηκε να ξαναρχίσει.

Η βασίλισσα αγανακτισμένη, άρπαξε το λαγουδάκι από τα χέρια της κόρης της και είπε με αυστηρότητα:

-Είσαι κακό και σκληρό κορίτσι’ βρίσκεις ευχαρίστηση βασανίζοντας το ζώο αυτό που δεν μπορεί να διαφεντευτεί. Θα ήθελες να σε τρυπούσα όπως τρύπησες το λαγουδάκι σου;

-Όχι! είπε χωρίς να ταραχθεί η βασιλοπούλα, γιατί τότε θα πονούσα.

-Λοιπόν, γιατί τρυπάς εσύ το λαγουδάκι; Και αυτό πονεί!

Η βασιλοπούλα κοίταξε τη μητέρα της με απορία, σα να της μιλούσε μια ξένη γλώσσα που δεν την εννοούσε.

-Μα αφού εγώ δεν πονώ, αποκρίθηκε.

Εκείνη τη μέρα η βασίλισσα έκλαψε πικρά.

Άλλη μια φορά, της χάρισε ο βασιλιάς ένα ωραιότατο καναρινάκι. Βαστούσε η βασιλοπούλα το κλουβί στο χέρι όταν πέρασε πλάι από τη λίμνη του κήπου και, για να δει πως κολυμπά το πουλάκι, του έκοψε τα φτερά και το έριξε στο νερό. Σπάραζε το καημένο χτυπώντας τα φτερουγάκια του με απελπισία, και η βασιλοπούλα ξακαρδίζουνταν στα γέλια.

Όταν έφτασε η βασίλισσα κοντά της, το καναρινάκι πνιγμένο δεν κουνούσε πια.

-Τι ανόητο, είπε η βασιλοπούλα στη μητέρα της’ ψόφησε γρήγορα-γρήγορα! Και όμως ήταν τόσο διασκεδαστικό και αστείο, καθώς τίναζε τα φτερά του για να βγει από το νερό!

Κι εκείνο το βράδι πάλι, έκλαψε πικρά η βασίλισσα.

Άλλη φορά, παραμονή της Πρωτοχρονιάς, η βασιλοπούλα στέκουνταν και κοίταζε με περιέργεια τη βασίλισσα που ζύμωνε τη βασιλόπιτα.

-Εγώ θα πάρω ο φλουρί, βέβαια! έλεγε η βασιλοπούλα.

-Θα το πάρει όποιος βρει’ αποκρίθηκε η βασίλισσα’ αυτό είναι τυχερό, σ’ όποιον πέσει.

Την ώρα που ήθελαν να κόψουν την πίτα, η βασίλισσα πρόσταξε να καλέσουν ένα φτωχό, να πάρει και αυτός το μερδικό του. Ίσα-ίσα, εμπρός στην πόρτα, στέκουνταν ένα αγοράκι κουρελιασμένο και τρέμοντας από το κρύο. Το έφεραν μέσα, και η βασίλισσα με συμπάθεια το φίλησε και πρόσταξε να το ντύσουν με ζεστά ρούχα. Μόνη της το κάθισε στο τραπέζι και του έδωσε να φάγει και να πιει. Αφού έφαγε και ζεστάθηκε, έφεραν την πίτα.

Ο βασιλιάς την έκοψε κι έδωσε στον καθένα το κομμάτι του με την τύχη του. Όλοι γύρευαν, με τα δόντια και με τα μάτια να βρουν το φλουρί, όταν με χαρά φώναξε το παιδάκι:

-Το βρήκα! και σήκωσε ψηλά το γυαλιστό χρυσό φλουρί.

-Ε! στην υγειά σου! είπε χαρούμενος ο βασιλιάς, σηκώνοντας το ποτήρι του.

Μα πριν προφτάσει το αγοράκι να πιάσει το δικό του, η βασιλοπούλα ρίχθηκε απάνω του και το κτύπησε στο κεφάλι με το ασημένιο πιάτο της.

-Δωσ’ μου το φλουρί! Δωσ’ μου το φλουρί! φώναξε έκω φρενών. Εγώ είπα πως το θέλω.

Με μεγάλη δυσκολία κατόρθωσαν να πάρουν το παιδί από τα χέρια της.

-Να του κόψουν το κεφάλι, φώναζε, και να μου δώσει το φλουρί!

Η βασίλισσα, αγανακτισμένη, της είπε:

-Θα σε δείρω εσένα, και δυνατά!

-Γιατί; ρώτησε με απορία η βασιλοπούλα.

-Δεν ξέρεις πως πονεί το καημένο υο παιδάκι, όταν το χτυπάς στο κεφάλι;

-Ναι, μα τι με μέλει εμένα; αποκρίθηκε η βασιλοπούλα. Μ’ αρέσει το φλουρί και θέλω να το πάρω’ σαν πονέσει πολύ θα μου το δώσει.

Ό, τι κι αν της έλεγε η μητέρα της ήταν χαμένα λόγια’ η βασιλοπούλα δεν καταλάβαινε. Κι εκείνη την νύχτα την πέρασε πάλι η βασίλισσα κλαίγοντας πικρά…

(συνεχίζεται)