Βραδιά σιωπηλή. Ο απόηχος της ημέρας που εκπλήρωσε το χρέος της και αποσύρθηκε κουρασμένη στα σπήλαια του ουρανού.

Νύχτα άχρωμη, άγευστη, από εκείνες που περνούν απαρατήρητες, γεμάτες από αμηχανία και ντροπή, περιμένοντας με λαχτάρα να τραγουδηθούν, να αγαπηθούν…

Και το φεγγάρι – μισό σήμερα – μάταια προσπαθεί με το αχνό και άβολο φως του να προσθέσει λίγο χρώμα ή έστω δυο-τρεις ματζόρε συγχορδίες στη σχεδόν πένθιμη χορωδία των άστρων.

Κι αυτό που δεν κατάφερε να κάνει το φεγγάρι και όλοι οι πλανήτες μαζί, επετεύχθη τόσο μα τόσο απλοϊκά και εύκολα μέσα σε λίγα λεπτά ανάσας και ζωής.

Το μόνο που έκανα ήταν να αφουγκραστώ με προσοχή τα διακριτικά βήματα της καθημερινότητας…Κι εκείνη με αντάμειψε, προσφέροντάς μου μια χαραμάδα στα μυστικά της κι ένα μικρό δείγμα από την άκαμπτη ευτυχία του μικρόκοσμου…

Ένα βιολί που κλαίει με τέχνη, καθώς παλεύει να ανασάνει φυλακισμένο στο σώμα του κομματιού, μια χούφτα από ασημένιες σκέψεις που αναζήτησαν καταφύγιο στην τσέπη του παλτού μου, η μυρωδιά του Μάρτη που τρύπωσε κρυφά από το ανοιχτό παράθυρο στο σκοτεινό δωμάτιό μου, λίγες διάσπαρτες και απρόσμενες σταγόνες ερωτισμού και τρυφερότητας που μούσκεψαν τη στεγνή επιφάνεια του τραπεζιού…

Ήταν αρκετά. Έφταναν για να πυροδοτήσουν έκρηξη χρωμάτων και αισθήσεων.

Κι η νύχτα ξαφνικά απέκτησε νόημα, ουσία. Πνοή δική της κι όχι δανεική από απατηλά όνειρα και προσδοκίες μακρινές…

Εδώ κρύβεται το μυστικό. Όχι εκεί ψηλά που κοιτάς. Εδώ, χαμηλά. Πίσω από τις τριανταφυλλιές, κάτω από το πέπλο της βουβής πραγματικότητας…

Μπορείς να φύγεις τώρα. Δε σε χρειάζομαι πια.

Πρέπει να μείνω μόνη.