Το μυαλό μου κενό. Δεν σκέφτομαι τίποτα, απλά τρέχω. Ψάχνω να τη βρω, προσπαθώ να τη βρω κι όλο τρέχω. Δεν βλέπω τίποτα, όλα έχουν σβήσει. Σκιές περνάνε δίπλα μου, τις ρωτάω, προσπαθώ να μάθω.

-Που πήγε;

Συνεχίζω και τρέχω. Όλο και πιο μακριά, όλο και πιο γρήγορα. Τα πόδια μου δεν τα νιώθω πια, όμως δεν με νοιάζει, συνεχίζω.

-Ψυχή μου που είσαι;

Φωνάζω. Κάνω ησυχία μήπως την ακούσω μέσα στον κόσμο. Τίποτα όμως.

-Σας παρακαλώ, πείτε μου που είναι, μήπως την είδατε; Πρέπει να τη βρω. Όμως κανείς δεν μιλά.

Το οξυγόνο μου τελειώνει, η ατμόσφαιρα γίνεται όλο και πιο αποπνικτική. Πεθαίνω…

 .....

Άνοιξα τα μάτια μου... Το δωμάτιο μικρό, άχαρο. Τα κατάφερα λένε. Είμαι ακόμα ζωντανός. Όμως όχι.

Ξαφνικά το συνειδητοποιώ, είμαι πάλι μόνος. Βυθίζομαι. Όλο και πιο βαθιά. Ψάχνω.

-Που είσαι καρδιά μου;

Τίποτα. Το μόνο που ακούω είναι ο αντίλαλος.

Την έχασα.

Οι παλμοί μου πέφτουν, ο απινιδωτής ουρλιάζει. Προσπαθούν να με επαναφέρουν. Άδικα…

Δεν έχω λόγο πλέον να ζω. Όλα χάθηκαν μαζί της. Πεθαίνω…