Γραφω για να γραψω.Παταω τα πληκτρα και κανουν τακ τακ τακ σα γρηγορο ρολοι που μετραει ταχυτατα τα δευτυερολεπτα και με κανει σε λιγες στιγμες 100 χρονων.

Δεν εχω λεφτα στην τσεπη μου και βαριεμαι απιστευτα να βγω.Μενω σπιτι λοιπον ν ακουσω μουσικη.

Την αληθινη μου πρεζα.

Ετσι ειχε ονομασει τη μουσικη ενας νοσηλευομενος στην Μοναδα Ειδικων Λοιμωξεων.Πρεζα και αγαπημενο του τραγουδι το λάργκακτιλ-καποιο ψυχοφαρμακο.

Και η μουσικη ειναι ψυχοφαρμακο.

Δεν ξερω τι συμαβαινει.ενω πριν λίγο ημουν χαρουμενος τωρα ξαφνικα στενοχωριεμαι.

Θρηνω κατι αλλα δεν ξερω τι.

Η μουσικη που ακουω τωρα ειναι λυπημενη.Αναπολω αλλα και θυμωνω.Παλι δεν ξερω γιατι.

Η μαλλον ξερω αλλα δεν θελω να παραδεχτω.

Τι χρωστας κι εσυ αγαπητε αναγνωστη να με διαβαζεις-αν εφτασες μεχρι εδω κανε κατι καλυτερο φιλε.

Αν με διαβασες μεχρι εδω εισαι κι εσυ καμμενος για την ωρα.

Η εχεις πολλη ωρα για σκοτωμα.

Εγω δεν εχω παντως.

Εχω μονο μια ζωη και σε λιγο θα πεθανω.Γι αυτο και θα πρεπει να προλαβω να ζησω πριν αυτο συμβει.

Ωχ γιατι ακριβως ειχα ξεκινησει να μιλαω?

Καλα αντε γεια.Κι αντιο.