Θα μοιραστώ μαζί σας μια μικρή ιστορία που με έκανε πραγματικά πλούσιο, τουλάχιστον ετσι νομιζα.

Μικρός φοβόμουν όσο δεν φαντάζεστε την ύπαρξη φαντασμάτων οπως κάθε παιδί, αλλά και οτιδήποτε μεταφυσικό άκουγα απ τους γύρω μου. Για να μην πολυλογώ όμως μπαίνω στο θέμα.

     Ήμουν 10-11 χρονών, και με παρέα βλέπαμε ντέρμπυ ΑΕΚ-ΠΑΟ στο χωριό μου, καλοκαίρι. Μετα τον αγώνα(όπου η ΑΕΚ πήρε το παιχνίδι,θα δειτε γιατί το λέω) κάποιος πέταξε μια ιδέα. Να βάλουμε στοίχημα όλα τα παιδιά, για το ποιός θα πάει στο νεκροταφείο του χωριού να χτυπήσει την καμπάνα(ήταν ήδη μεσάνυχτα). Όλοι ήθελαν να εντυπωσιάσουν αλλά κανείς δεν έλεγε "εγώ"! Έτσι ανέλαβα το ακατόρθωτο για πολλούς, να το επιχειρήσω. "Ο Γιωργάκης?", "αυτός φοβάται τον ίσκιο του", έλεγαν όλοι μα όλοι! Βάλαμε λοιπόν πάνω σένα τραπέζι λεφτά και μαζεύτηκαν 3.5 χιλ.δραχμές!

     Αρχίζω λοιπόν ένα τρέξιμο και όταν έφτασα στην εξώπορτα της εκκλησίας είχα πεθάνει και είχα αναστηθεί 20 φορες! Όλα τα καντήλια αναμένα, και μια ηρεμία σεληνιακού τοπίου. "Πρέπει να μη φανείς δειλός", έλεγα συνέχεια από μέσα μου. Έτσι, πιάνω τα σάπια σχοινιά της καμπάνας και αρχίζω ένα τρελό χτύπημα. Την ώρα εκείνη δεν φοβόμουν πια. Δεν ξέρω γιατί,αλλά ένιωθα πως "ο πύργος είναι πια δικός μου"!

    Σαν να μην έφτανε ότι εγώ, με τετοιους φόβους και 10 χρ. παιδί, ήμουν ολομόναχος σ'ενα νεκροταφείο και χτυπούσα μια καμπάνα,την ωρα εκείνη αναφώνησα και 2-3 φορές "ΑΕΚ ΟΛΕ" σαν να ήμουν σε εκδρομή!

   Ε,την επόμενη,κυκλοφορούσα ποοοοολύ πλούσιος και τρώγοντας ένα παγωτό κάθε μία ώρα! Το σημαντικό όμως ήταν πως ξεπέρασα τους φόβους μου εκείνο το βράδυ,αλλά το άδικο ήταν πως δεν με βάζανε στο επόμενο στοίχημα για το νεκροταφείο επειδή γνώριζαν πως το έκανα όχι με φόβο αλλά με ευχαρίστηση πια!Ακόμα τους το φυλάω...:-)

     Τελικά καταλήγω τώρα ως πιο ώριμος πως όταν  το βάζουμε στα πόδια,οι φόβοι μας πάντα θα μας φτάνουν και θα μας παραλύουν. Όταν όμως καθήσεις και τους γνωρίσεις,διαλύονται απ'ευθείας όπως η στάχτη στον άνεμο.