Κι εκεί που καθόμουν μόνος και κρύωνα...μόλις μια δύσκολη νύχτα είχε περάσει από πάνω μου...ανελέητοι σπασμοί σε όλο το κορμί από τον πόνο μου...το φως της μέρας άρχισε να εισβάλλει απειλητικά...

μεσα σ αυτό το λυκόφως...

ένας άνδρας με μαυρη φιγουρα και κόκκινα μάτια...ψηλός και δυνατός όσο 10 μαζί κανονικοί...με πήρε και με σήκωσε στα χέρια του...μου σκούπησε τα δάκρυα...και με καθησύχασε...

''Όσο είμαι εγω εδω μη φοβάσαι τίποτα''

''Ποιός είσαι?'' του είπα...

''Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ'' μου απάντησε με αυτοπεποίθηση...

με πήρε από το χέρι και μαζί πήγαμε στο ίδρυμα...για να πολεμήσουμε και να ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ...