ο Ηχος απο το κλιματιστικό στο γραφείο της νυκτερινής μου βάρδιας...ανάλαφρος δροσιστικός...με μεταφέρει στην καμπίνα του καραβιού...δίπλα κάποιες γυναικείες φωνές...αξαφανίζονται καθώς βυθίζομαι στον ονειρόκοσμό μου...

Ταξιδευω...ιδρωνω...ζεματαω...εχω πυρετο...

Νοιωθω μια ευτυχια...ενα παζλ απο πολλα κομματια συνθετει κατι παραξενα ελκυστικο...

Ειμαι σαν ναρκωμενος...λες κι εχω μεθυσει...

Πριν κατι μερες συνατησα ενα ιερο τερας απο κοντα...μου παρουσιαστηκε με την πιο ανθρωπινη μορφη του...με μεθυσε με τη μουσικη του...

Μου μιλησε για τη ζωη...για τις δοξες και τις χαμενες μαχες του...για το οτι κερδισε ομως τον πολεμο...

Η μουσικη του παραστασεις...ενα μαγευτικο ταξιδι διπλα στη θαλασσα.

Σ ευχαριστω.Ξερεις εσυ.

Τι αλλα?

Η ωρα πηγε σχεδον δυο και νοιωθω να αγαπαω αυτο το ιδρυμα εστω και για λιγο.Κυριως για τα αρωματα γιασεμιου που εχει στην αυλη του.Αυτο μου θυμιζει κατι απο το σπιτι των διακοπων μου.

Κι η καρδια μου συνεχιζει να δινει παλμο και αιμα στα δακτυλα να δακτυλογραφουν...

Αραγε ποιος θα ναι ο τελευταιος της χτυπος?

τακ τακ τακ τακ 

ηχοι σκεψεις...σκεψεις κανουν θορυβο...

και με κρατουν ξυπνιο...