Δεν ξέρω τι έχεις και δεν μου μιλάς

Γιατί δεν θέλεις να ακούσεις τη φωνή μου…

Μα αν είχες κάτι σοβαρό, μια αρρώστια ανίατη

Ή οτιδήποτε δεν μπορούσε να γιατρευτεί

Εγώ πάλι θα σ΄αγαπούσα…

Πάλι θα έλεγα ότι είσαι, ο άντρας της ζωής μου

Το άλλο μου μισό, ο λόγος που απασχολεί τη σκέψη μου, μέρα νύχτα…

Τι έχεις αγάπη μου, και δεν μου μιλάς;

Γιατί απομακρύνεσαι από τη ζωή μου;

Γιατί σταματάς να κάνεις όνειρα

Ενώ βλέπεις, ότι ήρθα στη ζωή σου για να μείνω;

Τι έχεις αγάπη μου, και δεν μου τηλεφωνείς;

Γιατί ακούω την καρδιά σου δίπλα στη δική μου

Χωρίς να είσαι εδώ;

Γιατί επιβραδύνεις το βήμα σου

Όταν συναντάς τη σκέψη μου;

Και αν μια μέρα σου πουν ότι έκανες λάθος

Που άφησες τόση αγάπη χωρίς αντίκρισμα,

Δεν θα νιώσεις ενοχές;

Δεν θα κλάψεις σαν μωρό παιδί;

Γιατί με αποφεύγεις αγάπη μου;

Άν σου έγραφα με το αίμα της καρδιάς μου

Ότι σ΄αγαπώ, τότε, θα με  πίστευες;

Δεν θα σε άφηνα ποτέ, ακόμα και αν ήσουν στο κατώφλι του θανάτου

Πιο συχνό θάνατο βιώνω, χωρίς εσένα πλάι μου…

Αν έχεις κάτι λοιπόν, πες το μου…

Μην αφήνεις τις ώρες να φεύγουν

Και τα ρολόγια να σπάνε στον ήχο της μοναξιάς μου…

Ο λόγος που σ΄αγάπησα, είσαι εσύ…

Αυτό που αντιπροσωπεύεις χωρίς να κάνεις κάτι ιδιαίτερο…

Και αν η αγάπη μου δεν φτάνει, να φτάσει την απεραντοσύνη σου

Ίσως η ψυχή μου, μιλήσει για μένα…

Αυτό να ακούσεις, αυτό να κρατήσεις…

Ότι σ΄αγάπησα για αυτό που είσαι…

Χωρίς να με νοιάζει το πριν και το μετά…

Δεν ξέρω τι έχεις και δεν μου μιλάς

Υπάρχει όμως το απόλυτο κενό μακρυά σου…

Ότι και αν καταφέρω χωρίς εσένα

Δεν θα έχει καμία αξία…

Το άριστα των άλλων, θα είναι μηδέν για μένα…

Διότι μηδέν ήταν η ζωή μου πριν σε συναντήσω…

Μηδέν θα είναι και το τέλος μου

Γιατί δεν σε έχω…

Τι αξία θα έχει το χειροκρότημα του κόσμου

Χωρίς εσένα;