Μα τι καιρός κι αυτός...είναι Οκτώβρης αλλα η γεύση της εποχης έχει αποχρώσεις άνοιξης...

ένα παράξενο γλυκόπικρο συναίσθημα...

Ολες οι ασιθήσεις σε πλήρη ένταση...μαγιά πέφτει στο κέικ τους και φουσκώνουν όλες μαζί.Χαρούμενες και πονεμένες.Λεπτές ισορροπίες.

Ενα μικρό ''σπρώξιμο'' και βρέθηκες στην άλλη πλευρα...τη λευκη της χαράς η τη μαυρη τςη θλίψης...

Από μικρός ένοιωθα την άνοιξη σαν αρώματα λουλουδιών και τσιμπίματα πευκοβελόνων...ανάμεικτα συναισθηματα...γιορτη χαρας χορος θλίψης...

Αυτο το παραξενο μειγμα και τωρα.

Το γευομαι σε καθε μπουκια ανασας...το μυριζω σε καθε εισπνοη στιγμων...

Κι η εκπνοη του χρονου...με κανει να νοιωθω πως χανω μικρες προθεσμιες...πως οι στιγμες πετουν μακρια και δεν τις παγιδευσα...

Το σαφαρι των ευτυχισμενων στιγμων δεν ειναι παντα ευκολο...Θελει ρισκο και πολλες στρεσογονες δοκιμασιες πριν πετυχεις στοχους

Η αδρεναλινη ανεβαινει...οι χτυποι της καρδιας εντονοτεροι...θες μα δεν τολμας.

Τολμα λοιπον...τωρα που γυριζει...τωρα που το ανθος ξεχωριζει...κι η ανοιξη πισω δε γυριζει και ειναι μακρια.

Καβαλαρηδες στιγμων ειναι η αληθινοι μαγκες της ζωης.

ωχ ξεμεινα απο εμπνευση.Τωρα αναρρωιτιεμαι τι στον κορακα γραφω και γιατι το γραφω.

Δεν τολμω καν να διαβασω πισω τι εχω γραψει.Σπανια το κανω αλλωστε.

Πισω απο την οθονη του κινητού μου κι εγω δισταζω...να πατησω το Log off και να βγω εξω να γευστω λιγο παγιδευμενη ανοιξη στην καρδια ενος φθινοπωρου που μοπιαζει γενναιοδωρο...

Κι απο το ραδιοφωνο του αυτοκινητου μου παιζει...