Μεγάλωσα πια και ξέρω.

Κατάλαβα πως ο κόσμος δεν είναι φτιαγμένος από φως και αγάπη. Ότι τα “θέλω” χρειάζονται πολύ αγώνα για να γίνουν πραγματικότητα.

Ότι οι λέξεις πολλές φορές πονάνε αν δεν ξέρεις να τις χειρίζεσαι. Μπορούν να γίνουν φτηνά εργαλεία λάσπης. Μαχαίρια που μπαίνουν βαθιά στην καρδιά κι αφήνουν ουλές.

Οι άνθρωποι έχουν αποξενωθεί πια. Ούτε μια καλημέρα βρε αδερφέ. Σάπια κοινωνία.

Και οι σχέσεις; Βάσανο μεγάλο.

Μεγάλωσα πια και ξέρω.

Ότι τα όνειρα πολλές φορές χάνονται στον κυκεώνα της πραγματικότητας. Βουλιάζουν σε μια θάλασσα από ψεύτικες υποσχέσεις και φρούδες ελπίδες. Και οι παιδικές επιθυμίες γερνάνε μαζί με’μένα.

Οι σχέσεις μας απρόσωπες, χωρίς χρώμα. Τα “σ’αγαπώ” χωρίς νόημα και τα “μου λείπεις” ψεύτικα. Το χαμόγελο πικρό κι ειρωνικό.

Άλλαξε τελικά ο κόσμος ή όλα είναι μια ψευδαίσθηση; Μια ψεύτικη ελπίδα, απλά και μόνο για να μένουμε ζωντανοί;