Πίεση πίσω απο τα μάτια...κόμπος στο λαιμό...που φτάνει ως το στερνο και συνεχίζει...τα κόκκαλα πονουν...οι μύες σαν καμμένοι συσπώνται επώδυνα σε κάθε κίνηση.

Πρέπει να περπατήσω.Κι ας κάθε βήμα είναι δύσκολο...κι ας ένα πυρωμένο μέταλο μια σβήνει μέσα στη θάλασσα της φαιας ουσιας μου ψηνοντας την μια στη σαρκα της καρδιας που σαν παει να χτυπησει λιγο πιο δυνατα ,ποναει...

Ας τη βαλω στην καταψυξη...ας πεσει σε χειμερεια ναρκη κι ας ξυπνησει με την πρωτη ενδειξη ανοιξης.

Ας κοιμηθει να μην πονα...

Χειμωνας και το δεντρο της δεν εχει ουτε ενα ξερο φυλο...μονο παγο πανω στα κλαδια της που παραμενουν γερα...