Ακρωτηριασμος...Κόντρα στην καρδιά...

Ήταν ότι πιο δυνατό είχε νοιώσει ως τότε...

Αναγκάστηκε λένε οι φήμες να την εγκαταλείψει για να ακολουθήσει το σωστό.

Να μείνει με την αρραβωνιαστικιά του...

Την οποία εκτιμούσε και θαύμαζε απεριόριστα.Η οποία ήταν η εγγύηση για ένα όμορφο μέλλον.

Όχι η άγρια γαλανομάτα ζημιά που γνώρισε όταν ήταν στρατιώτης και κατέθεσε όπλα με το που την είδε...

Όχι η πανέμορφη θεα που του χάριζε θανατηφόρα απογεύματα όταν είχε έξοδο από το στρατόπεδο.

Πρώτη φορά είχε έτσι συγκινηθεί.

Προσπάθησε να φύγει από κοντα της.Επικίνδυνη σα τη φωτιά...

''Πρόσεξε αγοράκι...πολλοί κάηκαν στη φλόγα μου...''

ο στρατιώτης την είχε βάλει στη θέση του.όπως και το όπλο στον οπλοβαστό του.

Ο θαλαμοφύλακας κοίμηζε τον έρωτα με ασφάλεια και δεν τον άφηνε να ξεπορτίσει...

δεν τον άφηνε να ξυπνήσει και να  ρημάξει την πουτάνα την καρδιά που αμα ξεφυγει χτυπα ανεξέλεγκτα και δεν υπολογίζει θυματα...

δεν θα την αφηνε να καει...θα ηταν πιο δυνατος απο τους αλλους...

Εφτασε η ωρα του διλληματος...η επίσημη δικιά του γύρισε απο τα ξενα...

Την επέλεξε και γύρισε την πλάτη στις καυτες νυχτες ερωτα σε ερημες παραλιες με πανσεληνο...

Κι απο τοτε καθε που ειχε πανσεληνο ο στρατιωτης γινοταν βρυκολακας...επινε το αιμα απο γυναικες ψαχνοντας να γευτει της δικιας του...

το αιμα χυθηκε σαν κοπηκε απο τον κορμο του...

...ενα τριανταφυλλο φυτεμενο στα βοτσαλα μιας ερημης παραλιας που συνηθιζαν να γινονται ενα...

ο στρατιωτης θλιμμενος να κλαιει,αλλα τα δακρυα του να μην αρκουν να ποτησουν το κομμενο τριανταφυλλο...τα αφιλοξενα βοτσαλα της παραλιας το πεθαιναν...το κυμα της θάλασσας αγριεμενο,ανελέητο το έπνιγε όπως έσκαγε εκεί...

και απο το ραδιο του αυτοκινητου έπαιζε...