Τσιμεντενια η πλατη μου...σκληρος πολυ.Δεν βλεπω φως κοιτω μοναχα προς τα εγκατα της γης.Νοιωθω πατημασιες να με πατουν με διαφορους τροπους και ρυθμους.Ποτε γρηγοροι βηματισμοι,ποτε αργοι και σταθεροι...καποιοι αλλοι τρεχουν βιαστικοι για να προφτασουνε τη μερα...

Μετρω τα βηματα...του χρονου ολοι θυματα.

Ακουω τις φωνες τους...νοιωθω τη χαρα και τη λυπη τους

Το βραδυ γινομαι κρεβατι μεθυσμενων και γατιων που νιαουριζουν ολο παθος...

Ειμαι δρομος σταθερος...ολα αλλαζουν πανω μου...ειμαι εκει ακλονητος ασφαλτινος και γκρι...δε βλεπω τιποτα μα νοιωθω τα παντα.

Σταματω το γραψιμο.Θυμωσα με τις φωνες διπλα μου που μου αποσπουν την αυτοσυγκεντρωση.

Καποια στιγμη ο δρομος θ αναποδογυρισει.Θα ρθουν τα πανω κατω ν ανασανει.Θα καταπιει τα βηματα...θα γινουν θυματα.

Θα λοιωσει το τσιμεντο του και θα γινει ποταμος...

Θα παρασυρει τα παντα και θα βρει πορεια προς μια θαλασσα...

Εκει θα κολυμπησει μεχρι να φτασει σε καποια αλλη οχθη...εκει ισως να βγει μ ανθρωπινη μορφη...

Και.σκαστε ολοι γυρω μου γιατι τωρα γραφω!!Μη μου την εμπευση ταρατε!!!