Η βροχή πέφτει στους δρομους αδυσώπητη.

Ο καλός κόσμος έχει μπει μέσα σε σπίτια και ακριβά αμάξια.

Ο υπόλοιπος κάτω από υπόστεγα.Εχουν ολοι στοιβαχτεί ασφυκτικα και ζεσταινονται με τις ανασες τους.Τα τσιγαρα καποιων απο αυτους σαν μικρα φαναρακια φεγγουν σε πασχαλινή ανάσταση.

Κι εγω μονος περπατω...δεν εχει για μενα χορο...οι σταγονες της βροχης με αγκαλιαζουν και γινομαι ενα μαζι τους...μουσκεύουν τα ρουχα μου,σκίζουν τις σημειωσεις μου,τους χαρτες μου,το σχεδιο της ζωης μου...

Δε μενει τιποτε παραπανω παρα να απολαυσω το τραγούδι της βροχης...

Dj έγινε  ο Θεος,κονσόλα του έκανε τη Γη,αγκαλιαζοντας την με τα απο συννεφα χερια του...και παιζοντας με τα υδάτινα ακροδάχτυλά του χαρούμενη μουσική...

Μ αγγιζει...μ εξαγνιζει...