Δεν είχε ξαναβρεθεί σε μεγαλουπόλεις...Περιπλανιόταν στους ασφαλτοστρωμένους δρόμους και στα στενά πλακόστωτα πεζοδρόμια  κάποιας απ αυτές εντελώς χαμένος.'Ενοιωθε πως δεν είχε λόγο να βρίσκεται εκεί.Αισθανόταν το περιβάλλον απειλιτικό,ξένο.Από τους επιθετικούς ήχους της κόρνας των αυτοκινήτων που οξύτονα διαμαρτύρονταν να προχωρήσουν στο μποτιλιάρισμα των λεωφόρων,μέχρι το καυσαέριο που βίαια μπούκαρε στα πνευμόνια βαραίνοντας την ανάσα του,τα πάντα φάνταζαν πέρα για πέρα αφιλόξενα.

''Μου λείπει η ζωή στην εξοχή''σκέφτηκε...''Πόσο θα ήθελα να βρισκόμουν πίσω στο αγρόκτημα όπου γεννήθηκα,μεγάλωσα κι έζησα τα καλύτερά μου χρόνια'' συμπλήρωσε τη σκέψη του,κλέινοντας τα μάτια του γεμάτος ονειροπόληση.Τη στιγμή αυτή σαν να πάγωσε ο χρόνος.Το πνεύμα δραπέτευσε απ το κορμί του και η σκέψη τον ταξίδεψε σ ένα μέρος με καταπράσινα λιβάδια...εκεί που ο ήλιος ζέσταινε το μέτωπό του χωρίς να κρύβεται πίσω από τσιμεντένια μεγαθήρια... που ο άνεμος σφύριζε μελωδικά σκοπούς ξενοιασιάς κι απόλυτης ελευθερίας χαιδεύοντας απαλά τη χαίτη των μαλλιών του...Σ ένα τόπο που σαν η νύχτα σκέπαζε την πλάση με τη μαύρη έναστρη φορεσιά της,ήχοι τριζονιών και θροίσματα φύλλων βελανιδιάς τον νανούριζαν...ώσπου,το πρώτο φως της ημέρας έδινε το παρών του,με το λάλισμα του πετεινού και τα τιτιβίσματα των πουλιών να αποτελούν για εκείνον το πιο ευχάριστο ξυπνητήρι.

Ένα απότομο σκούντηγμα στον ώμο από κάποιον βιαστικό διερχόμενο περαστικό τον επανέφερε βίαια στην πραγματικότητα.Γρήγορα διαπίστωσε πως όχι μόνο το περιβάλλον,αλλά και οι άνθρωποι της πόλης είναι διαφορετικοί...απόμακροι,απρόσιτοι,σχεδόν αδιάφοροι για το συνανθρωπό τους...κλεισμένοι ερμητικά σ ένα δικό τους κόσμο,δίχως την παραμικρή γέφυρα ουσιαστικής επικοινωνίας με τους άλλους...ρομποτάκια-δεσμώτες της απόλυτης αποξένωσης που είχαν προγραμματιστεί να βαδίζουν υπνωτισμένα στους δικούς τους ρυθμούς,φάνταζαν οι πρωτευουσιάνοι...

''ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΠΑΤΡΙΩΤΗ!!''απευθύνθηκε σε κάποιον άλλο περαστικό ''μήπως ξέρεις πως θα βγώ στο σταθμό των τραίνων για να ταξιδέψω πίσω στο μέρος που αγαπώ??''είπε ολοκληρώνοντας την ερώτησή του...Μα το μόνο που εισέπραξε ήταν ένα βλέμμα όλο περιφρόνηση και φυσικά καμμία απάντηση.Ποιός-τάχα μου-θα έδινε σημασία σ ένα ρακέντητο ηλικιωμένο αγρότη που με δυνατή,αλλά γεμάτη καλοσύνη και ειλικρινή αφέλεια φωνή,διατύπωνε τις απορίες του?Οι πιο πολλοί ήταν φυλακισμένοι μιας ''δήθεν'' ευγένειας κι ενός κάλπικου ''καθωσπρεπισμού''...οπότε απέρριπταν αμέσως το ''βαρβαρικό'' χαιρετισμό του υπερήφανου χωριάτη της ιστορίας μας...Όσοι δε απαντούσαν σ αυτόν,το έκαναν με αγένεια,μοχθηρία ή ψάχνονταν για καυγά...

Μη λαμβάνοντας την επιθυμητή ανταπόκριση απ τον κόσμο,ένοιωσε να βρίσκεται σε αδιέξοδο.''Θα περιπλανηθώ στην πόλη''σκέφτηκε ''και ίσως κάποιο στοιχείο εντοπίσω που θα μπορούσε να με κατευθύνει σωστά προς το δρόμο του γυρισμού''...Εκεί που προχωρούσε παρατήρησε στη βιτρίνα μιας πινακοθήκης κάτι που τον υποχρέωσε να σταματήσει κοιτώντας εμβρόντητος...ήταν ένας μισοτελειωμένος πίνακας ζωγραφικής,που στο ολοκληρωμένο μισό του κομμάτι απεικόνιζε ένα αγρόκτημα ολόιδιο με το δικό του.Στο άλλο μισό του καμβά,τα χρώματα ξεθώριαζαν,γινόντουσαν ασαφή κι έκαναν το σύνολο να μοιάζει με αφηρημένη τέχνη.

Πήρε το θάρρος και μπήκε μέσα στη γκαλερί της πινακοθήκης.Κόσμος πολύς να θαυμάζει εκθέματα,όλοι κρυμμένοι πίσω απ τα αψεγάδιαστα μαύρα ή γκρι κουστούμια υψηλής ραπτικής που φορούσαν.Στο κέντρο της αίθουσας παρατήρησε μια νεαρή γυναίκα να βρίσκεται στη διάθεση του κοινού,έτοιμη να εξηγήσει τη σημασία του κάθε πίνακα της έκθεσης.Ήταν η μόνη που δεν είχε προσέξει την εξωτερική της εμφάνιση.Φορούσε ένα πράσινο ολόσωμο φορμάκι με ζωγραφισμένα πάνω του φύλλα διαφόρων αποχρώσεων,καφέ ''χωμάτινα'' παπούτσια στο χρώμα της παρθένου μάνας Γής που δεν την έχει αγγίξει ακόμη τσιμέντο πόλης,κι ένα στεφάνι αγιοκλήματος να κοσμεί τα μαλλιά της...

''Πολύ εκκεντρική'' σκέφτηκε ο ταπεινός μας αγρότης.Την πλησίασε και με σιγανή,σχεδόν ψυθιριστή αυτή τη φορά φωνή τη ρώτησε δειλά δειλά:''Μπορείς να μου πείς λίγα λόγια για τον πίνακα στη βιτρίνα''??Το κορίτσι τον κοίταξε καλά καλά με πολύ διεισδυτικό βλέμμα που ανάγκασε την καρδιά του να χτυπήσει σε τρελό χορό...ένοιωσε πως κάπου το γνώριζε αυτό το βλέμμα...τόσο οικείο...

''Πατέρα??'' αναφώνησε με δάκρυα στα μάτια η εκκεντρική γυναίκα...''Τί θα γίνει με σένα??''συνέχισε το ίδιο βουρκωμένη.Μ ένα μείγμα θυμού κι ανακούφισης να ζωγραφίζεται στο πρόσωπό της,βρήκε το κουράγιο να ολοκληρώσει το συλλογισμό της:''Πάααλι χάθηκες???Σε ψάχναμε για μέρες!!!Είχαμε δηλώσει την εξαφάνισή σου και στην αστυνομία...ΠΟΥ ήσουν????''

Όμως δε έλαβε καμμιά απάντηση από τον ηλικιωμένο πατέρα της...αυτός,το μόνο που έκανε ήταν να τείνει το ζαρωμένο του χέρι,χαιδεύοντάς την τρυφερά στο κούτελο...όπως ακριβώς συνήθιζε να κάνει όταν την  κρατούσε νεογέννητο μωρό στην αγκαλιά του...Αυτό ήταν...αμέσως μετά,η βάρκα της μνήμης του χάθηκε και πάλι στον αχανή ωκεανό του υποσυνείδητου...και τα χρώματα του πίνακα της πραγματικότητας που αντιλαμβανόταν,ξανάρχισαν να ξεθωριάζουν...