Όπως τότε έτσι και τώρα

καράβια με σχιστά πανιά,

χαμένη πάλι μεσ’τη μπόρα

σε μια σκέψη που  πονά.

Σε μια θάλασσα μ’αισθήματα

και με στίχους που σιωπούν,

τόσα και τόσα μικρά ποιήματα

ψάχνουν κάτι να σου πουν.

Μα η σιωπή αφέντρα γίνεται

και ο λόγος προσκυνά,

στον εαυτό του πάλι κλείνεται

και να φεύγεις σε κοιτά…

......................................................

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας