απλά είχα ανάγκη να περάσω λίγο χρόνο μαζί σου.

Η ψυχολογία μου είναι αρκετά ευμετάβλητη.

Βλέπω τις αγαπημένες μου σειρές όπως τις αληθινές ιστορίες αγάπης ή τη 10η εντολή και με πιάνω να δακρύζω δίχως ακριβως προφανη αιτια,ή γνωρίζοντας πως οι καταστάσεις δε με αφορύν άμεσα.

Απομονώνω περιστατικά και παραστάσεις ευτυχίας και τα ταυτοποιώ...''Αυτό ειναι αγαπη,αυτος ερωτας,αυτο μισος..''

Ξερω πως η ευσυγκινησια μου οφειλεται στην πληγη μου.

Σε εκεινη την εσωτερικη μου αισθηση βαρους...που αλλες φορες μετατρεπεται σε αγχος,αλλες φορες σε αφορητο αισθημα μοναξιας,αλλες φορες σε βουβο πονο.

Καποιες στιγμες καποια ερεθισματα ξυπνουν την πληγη,αλλες παλι δροσιζεται και κοιμαται,αλλα ειναι εκει.

Αλλες φορες δεν την αντεχω.

Με κανει αντικοινωνικο οταν φουντωνει.Μου στενευει το οπτικο μου πεδιο μου δυσκολευει την ανασα.

Δεν μπορω να δουλεψω ουτε να διαβασω.

Πρεπει να ειμαι γενναιος να το αντιμετωπισω.

Εχω βρει τους τροπους μου.

Αλλα δεν ειναι παντα ευκολο να τους κανω πραξη.

Λιγες μερες μακρια απο τη δουλεια,ηρεμησα κι εγω.

Εαυτε μου μη ανησυχεις,εγω ειμαι εδω.

Σου υποχομαι να σε κρατησω μακρια απο οτιδηποτε κακο και φθοροποιο.

Και την ενεργεια την κακη να τη μετατρεψω σε μικρες δοσεις γενναιοτητας που απαιτει η σωτηρια σου.

Η ζωη ειναι γεματη ανατροπες.

Μεχρι τωρα εχεις μαγαλουργησει.Εχεις γλυτωσει απο πολλα.

Ευχαριστω Χρηστο.