Μετράω τις ώρες, τις μέρες, τους μήνες, τα χρόνια

μα οι λεπτοδείκτες έχουν σταματήσει...

Παρασέρνοντας με σε ενα στροβιλισμό γύρω από σένα

εκεί που αποχαιρετιστήκαμε...

Ήθελα τόσα να σου πω

αλλά δεν μπόρεσα...

Δεν κατάφερα να λύσω τη γλώσσα μου

δεν κατάφερα να σου πώ, σ΄αγαπώ...

Μου λείπεις καρδιά μου

όσο δεν φαντάζεσαι...

Και αν η μοίρα δεν μας ήθελε μαζί

το ξέρεις,ότι αγαπιώμαστε...

Δεν με έπεισες για όσα μου είπες...

Δεν ξετύλιξες την αλήθεια σου όπως την ξέρω εγώ...

Δεν ήσουν εσύ εκείνος που με αποχαιρέτησε...

Δεν ήμουν εγώ αυτή που έφυγε χωρίς να κοιτάξει πισω...

Μου λείπεις, περισσότερο από ποτέ

και στα χρόνια που πέρασαν,

δεν ξέχασα την προσωπικότητα σου

εκείνη που με έκανε να σ΄αγαπήσω...

Ίσως επειδή ήσουν μοναδικός

και ως μοναδικός, έμεινες ανεξίτιλος πάνω μου...

Μου λείπεις, και αν ήσουν εδω

θα σου΄λεγα όσα δεν σου είπα ποτέ καρδιά μου...

Να ξέρεις, το μετάνιωσα

και στα μετέπητα χρόνια, δεν ήμουν ποτέ πια η ίδια...

Αγαπώ το γέλιο σου που με έκανε να δω τη ζωή αισιόδοξα

το πείσμα σου, που με έβγαζε από τα ρόυχα μου και τσατιζόμουν

την εγκαρδιότητα σου, που μου έδειχνε άλλους κόσμους

ακόμα αγαπώ, ότι σε αντιπροσωπεύει...

Θα ήθελα να ήσουν εδώ

να χαιδέψω τα μαύρα μαλλιά σου

και να φιλήσω την άκρη των χειλιών σου,

να σου πω λόγια αγάπης που δεν είπαμε

γιατί απλά, δεν προλάβαμε...

Μου λείπεις, και στο σταυροδρόμι μας

υπάρχουν ακόμα τα ονόματα μας,

δεν σβήστηκαν με το πέρασμα του χρόνου

έμειναν εκεί, να μας δείχνουν ότι ακόμα υπάρχουμε...

Μη σκεφτείς ποτέ ότι δεν σ΄αγαπώ...

Δεν μου έδωσες την ευκαιρία να στο πω...

Με συγχωρείς...

Που ποτέ δεν σ΄αφησα να δεις

τι αξία έχεις για μένα...

Και μέχρι που θα έφτανα

αγάπη μου για σένα...

Μου λείπεις...