Λίγο η κόμη μου που αραιώνει σιγα σιγα σχηματιζοντας ενα μικρο νησακι αραιωσης μαλλιων στην κορυφη του κεφαλιού μου...λίγο το χρώμα της τρίχωσης που γίνεται γκρι...

Λίγο ο πόνος στο στήθος που έρχεται και φευγει...

Τα σημαδια της ωριμανσης και της αισθησης οτι δεν θα ειμαι για παντα.

Η ιδεα του θανατου στα 15 αδιαφορη και μακρινη.

Στα 25 ασχημη και τρομακτικη.Ασυλληπτη απο τον ανθρωπινο νου.

Στα αντα τοσα μου ειναι απλα η αισθηση της συνεχειας της ζωης.

Δεν ξερω.

Υποθετω πως εκεινη τη στιγμη που θα σβηνω θα ειναι τρομακτικα.

Ισως παλι να μην εχω κανενα συναισθημα.

Ωχ η αισθηση ωριμανσης μου μολις διαπιστωσα ειναι ενα φλερτ με την ιδεα του θανατου.

Ισως θα επρεπε να εχω μια συντροφια για να ξεχναω αυτη την ιδεα.

Ισως κι ενα παιδι να κανω να με κανει να ξαναζησω απο την αρχη.

Ελα μου ομως που αυτα τα δυο ειναι πολυ δυσκολα.

Εχω ακομη να διανυσω πολλα χιλιομετρα μοναχικου δρομου.

Να μαθω Τεχνη κι Επιστημη.

Να την διδαξω αργοτερα.

Να διδαχθω κι εγω.

Θα σταματησει αυτο με την τελευταια μου ανασα.

Ισως συντομα ισως οχι.

Δεν το ξερω γι αυτο και πρεπει να ζω σαν αυριο να ειναι το τελος μου.

Να βρισκω παρηγοριες αιωνιοτητας στο σκοταδι της νυχτος και το ακλονητο του φωτος της πολης που πηγαζει απο τα ιχνη ζωης της.

Στη βεβαιοτητα της ανατολης και τη γοητεια της δυσης.

Στη χαρα της αναγεννησης που νικα τη θλιψη της φθορας...

Αυτη ειναι η σωστη ωριμανση...