Το τερπνόν μετά του ωφελήμου! Και δεν είναι τυχαίο! Σκεφτείτε να πάτε για δουλειά κάπου, αλλά να μην έχει δουλειά για σας! Οπότε, σας κρατάνε, είτε επειδή έχουν όφελος απο σας, είτε για άλλο λόγο! Και μέσα σε όλα αυτά, να σας πουν, παίξε θέατρο, επειδή είναι δύσκολες εποχές! Μέσα απο το θέατρο όμως, μαθαίνεις να γνωρίζεις τους άλλους, ειδικά τον εαυτό σου...Μαθαίνεις, ότι όσες μάσκες και αν βάλεις, το βλέμμα μένει ακάλυπτο...Αλλά αυτό, δεν ξεφεύγει απο τον καθένα, ειδικά, όταν ο άλλος δίνει σημασία στη λεπτομέρεια! Διότι, για να γίνεις ηθοποιός, έστω και με το ζόρι, θέλει ψυχή...Θέλει καρδιά...Θέλει, ταλέντο...Και ξαφνικά, βρίσκεσαι να παίζεις θέατρο, όχι όμως με τον πόνο του άλλου. Να γελάνε παρόλα αυτά, με το δικό σου πόνο...Τελικά, τι κάνεις; Κάθεσαι σε μια γωνιά, περιμένωντας ενα θαύμα; Όχι βέβαια...Μια και εστιάζεις στη λεπτομέρεια, ανακαλύπτεις και ένα άλλο σου ταλέντο, το οποίο μάλιστα, είχες ξεχασμένο καιρό! Το ταλέντο να γράφεις...Και καταθέτεις τις σκέψεις σου στο χαρτί, περιμένωντας τον κατάλληλο άνθρωπο να το εκτιμήσει. Γράφεις όμως και αλήθειες...Οι οποίες δεν ακούγονται...Γιατί, άραγες; Αναρωτήθηκες ποτέ; Για πιο λόγο να μην ακούγεται η αλήθεια; Και εκεί που σκέφτεσαι τι να κάνεις ώστε να καταφέρεις να σταθείς όρθιος στις οποιεσδήποτε επιθέσεις, κάνεις πρακτική στη...δημοσιογραφία, επειδή έτσι σου βγήκε, στη δύσκολη στιγμή! Υπάρχει τίποτα καλύτερο; Να σε έχουν στο περιθώριο, αλλά εσύ, να <ζωγραφίζεις>...Να σε <χτυπούν> απο όλες τις μεριές, αλλά οι αλήθειες σου να <καίνε>...Να υπογραμμίζεις το σωστό και το λάθος, αλλά να μη δίνει κανείς σημασία...Αλλά εσύ, εκεί, βράχος...Να πολεμάς, χωρίς όπλα, με τη λογική να σου φωνάζει τι κάνεις εκεί; Και το συναίσθημα να σε αρπάζει απο το λαιμό και να σε πνίγει...Και να μην ξέρεις τι να κάνεις τελικά...Να σωπάσεις και να αφήσεις το άδικο να περιπλανιέται, ή να μιλήσεις, αλλά να θριαμβεύσει η αλήθεια; Παίζοντας ανάμεσα στα μη και τα πρέπει, τρεμοπαίζει η γνώση σου για το κάθε τι...Αυτά που ανακάλυψες, αυτά που ήρθαν σαν απο μηχανής Θεού, να σου δώσουν εξηγήσεις στα αναπάντητα ερωτήματα...Και τελικά, σκέφτεσαι, τι κάνεις; Γνωρίζοντας ότι αξίζεις πολλά, συνειδητοποιείς, ότι κανένας δεν αγάπησε ένα άξιο άνθρωπο, αντίθετα, τον πολέμησε μέχρι <θανάτου> με σκοπό, απλά, να σταματήσει να λάμπει...Γιατί ακόμα και η λάμψη του, βλέπεις, δίνει σε κάποιους, τα σκήπτρα της ζήλιας, ώστε κάνει οτιδήποτε για να πάψει να λάμπει...Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη, χωρίς τύψεις, γνωρίζοντας ότι έκανες το σωστό...Αλλά σκέφτεσαι όμως, πόσο χρόνο έχασες άδικα...Σε ανούσια πράγματα, γεγονότα και ανθρώπους...Τελικά, ανακαλύπτεις, πως, ότι και αν έγινε, ήταν για κάποιο λόγο...Και τον ήξερες τον λόγο. Τον έμαθες τυχαία...Τώρα; Τι θα κάνεις τώρα; Εδω σε θέλω...Εσύ, θέλεις διαφορετικά πράγματα πλέον...Εκει εστιάζεις, και μόνο...Κοιτάζεις το παρελθόν σαν ενα κομμάτι που ξεριζώθηκε απο την ψυχή σου, ευτυχώς για σένα, και δεν πονάς πλέον...Μπορείς και μιλάς για αυτό, χωρίς πόνο...Αυτό έχει σημασία...Νίκησες...Νίκησες τον ίδιο σου τον εαυτό, προχωρώντας στη ζωή σου. Αυτό και μόνο, φτάνει...Άρα, ο λόγος που έγιναν όλα, είναι τώρα ξεκάθαρος...Ειχες δίκιο. Ανέκαθεν...Και δόξα το Θεό, ξέφυγες...Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Είναι θρίαμβος για εναν άνθρωπο με τη δική σου αξία! Άνοιξε το παράθυρο...Δεν πειράζει που είναι χειμώνας...Ο ήλιος σου θα φωτίζει πάντα τους ανθρώπους, φίλους και εχθρούς...Εσύ μπορείς και τους κοιτάς στα μάτια...Αυτό είναι σημαντικό...Να προχωράς γνωρίζοντας τα θέλω σου, και τι είναι εφικτό να κάνεις...Δεν πειράζει που τελείωσε το μελάνι...Τα γραπτά σου έχουν μεγάλη αξία...Έμειναν στην Ιστορία άλλωστε...Αν αυτό δεν είναι νίκη, τι είναι;Και μη νομίζεις ότι όποιος σε υποβιβάζει είναι άξιος της υποβίβασης προς εσένα... Ένα τίποτα είναι...Αυτό άλλωστε, αποδείχτηκε...Όχι...Κανείς δεν είναι σαν και σένα...Ούτε και θα είναι ποτέ...Εξελίχτηκες με το θέατρο και τη δημοσιογραφία! Μα δεν έπαιξες με τον πόνο του άλλου...Συγχαρητήρια...Είσαι ήδη στην κορυφή...