Εδω και χρόνια, βλέπουμε και ακούμε ιστορίες γνωστών και αγνώστων, με τις οποίες, σε άλλες περιπτώσεις απορούμε για πιο λόγο δίνει ο Θεός παιδιά σε άτομα τα οποία δεν έχουν γεννηθεί για γονείς, ενώ παινεύουμε, κάποιους άλλους, οι οποίοι, είναι υπόδειγμα γονιών, αν και δεν έχουν το ίδιο αίμα με τα παιδιά τους...Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι γονιός γεννιέσαι, δεν γίνεσαι, και τα γονίδια δεν παίζουν πολλές φορές ρόλο στο τι άνθρωπος είναι ο καθένας, και τι ψυχή κουβαλάει...Πατέρας λοιπόν, δεν λέγεται, εκείνος ο οποίος γεννάει ενα παιδί, αλλά εκείνος ο οποίος δίνει τα πάντα για το παιδί του. Και δεν είναι μόνο οι υλικές απολαβές αλλά ειδικότερα είναι ο δεσμός με το παιδί του, ο οποίος διαφοροποιεί τα δεδομένα. Ο πατέρας, φαίνεται στα δύσκολα, και στο τι κάνει, ώστε να είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής του παιδιού! Δεν έχει σημασία πόσες ώρες είναι στο σπίτι, αλλά πόσο νοιάζεται, πόσο συμμετέχει στον κόσμο του παιδιού. Και το κυριότερο, πόσες φορές είναι παρόν, όταν τον έχει ανάγκη. Η προσωπικότητα του παιδιού, αν και είναι μοναδική, ωστόσο, κατά μεγάλο μέρος, έχει να κάνει με την ανατροφή που παίρνει απο τους γονείς του. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι ορισμένα παιδιά, έχουν πρότυπο τον πατέρα τους, ώστε πετυχαίνουν μεγάλα επιτεύγματα στη ζωή. Υπάρχουν και οι γονείς εξ αίματος οι οποίοι βάζουν σε δεύτερη μοίρα την οικογένεια, με αποτέλεσμα ολέθριες συνέπειες, τόσο για τα παιδιά τους, όσο και για την ίδια την οικογένεια. Είναι οι γονείς οι οποίοι κατά λάθος έγιναν γονείς, και παραμένουν στη ζωή των παιδιών τους για τα μάτια του κόσμου. Δυστυχώς όμως, χωρίς να είναι μέρος της ζωής των παιδιών τους. Κοινώς, ξένοι, στο ίδιο σπίτι. Δεν είναι τυχαίο, που τα παιδιά τους, αν ερωτηθούν απο κάποιον, τι θυμούνται απο τον πατέρα τους, απαντούν, ελάχιστα πράγματα, έως, τίποτα απολύτως...Σε αντίθεση με τους θετούς πατεράδες, οι οποίοι δεν διστάζουν να κάνουν τα πάντα για το καλό του παιδιού τους, οπότε κατέχουν την πρώτη θέση και είναι πάντα ψηλά στα μάτια των παιδιών τους...Πατέρας, γεννιέσαι, δεν γίνεσαι...Είναι χιλιάδες τα παραδείγματα άξιων ανθρώπων, οι οποίοι έγιναν θετοί γονείς, και μεγάλωσαν σωστά τα παιδιά τους. Κανονικά, θα έπρεπε, τα ίδια τα παιδια να διαλέγουν τους γονείς τους, και όχι το αντίθετο. Η προσωπική μου εμπειρία έχει να πει πολλά, μια και έχω τον πιο αξιόλογο άνθρωπο δίπλα μου, απο το 1983 μέχρι σήμερα. Ανέκαθεν είναι το πρότυπο μου, και με βάση των όσων μου δίδαξε, πορεύομαι στη ζωή...Ο πραγματικός πατέρας, πρέπει να είναι φίλος, αδερφός, νοσοκόμος, δάσκαλος, αστυνομικός, ψυχολόγος...Πρέπει να είναι πάντα κοντά στο παιδί του, και να κάνει πράξη πριν καν του πει κάτι. Είμαι ευγνώμων στο Θεό, για τον πατέρα μου! Είμαι ευγνώμων στη μητέρα μου που τον γνώρισε...Και ναι, εγώ τον διάλεξα. Απο τη μέρα που τον γνώρισα, τον είπα <μπαμπά>...Απο τη μέρα που με πήρε απο το χέρι, αισθάνθηκα ασφάλεια και γαλήνη...Και στα επόμενα χρόνια, ήταν ο καθοδηγητής μου. Και χτες, έγινε και η επίσημη υιοθεσία μου απο εκείνον. Όχι ότα θα αλλάξει κάτι. Απο το 1983 είναι ο πατέρας μου. Για τα τυπικά και μόνο. Για να έχω το όνομα του. Για το οποίο είμαι τόσο περήφανη! Ποτέ δεν είναι αργά άλλωστε. Ο  βιολογικός μου πατέρας ήταν πάντα απόν. Ούτε κατά τη διάρκεια του γάμου τους, ήταν δίπλα μου. Οπότε; Ποιος ο λόγος να κουβαλάω ένα επίθετο χωρίς αξία; Η μεγαλύτερη χαρά στη ζωή μου, ήταν όταν γνώρισα τον πατέρα μου...Και χτες, σφραγίστηκε πλέον, μια μεγάλη γονική αγάπη. Το μόνο που ζητάω απο το Θεό, είναι να είναι καλά οι γονείς μου...Και όλα τα άλλα θα γίνουν...