Περπατώντας μοναχός σε κάποιο από αυτά...διαγράφοντας βάδην τη διαδρομή από τον σταθμό του ηλεκτρικού προς την οδο Φίλωνος...κλωτσόντας ένα άδειο μπουκάλι μπύρας που κάποια στιγμή σπάει και γεμίζει την ατμόσφαιρα αλκοολ αναμνησεων.

Εκει οι βολτες μου ως εφηβος.Το πρωτο μου φιλι.Οι μοναχικες μου βολτες να χαζευουν τα βαπορια και να παιρνουν φωτια τα ονειρα απο το σφυριγμα τους...

Σε ενα μικρο ημιυπογειο σε καποιο σοκακι...ενα παλιο ραδιοφωνο επαιζε καποιο αριστουργημα του Ξαρχακου και συγκινηθηκα.

Καθισα στο πλατυσκαλο εκει κοντα,βγαζοντας το σακακι μου που το μετετρεψα σε μαξιλαρι για να κατσω...και δακρυσα.

Για ολα οσα εχασα.Για ολα οσα κερδισα.Για την ομορφια των στιγμων και της μουσικης...

Αερας θαλασσας μπηκε στα ρουθουνια μου κι εκανε το δακρυ μου αλμυρο σαν κυμα...χαιδεψε απαλα τo μαγουλο μου που εκαιγε απο πυρετο ωσπου εφτασε ως τα χειλη και το ηπια...και μεθυσα ξανα...με νεκταρ απο τα παλια...

Καπου στον ομορφο Πειραια...