-όχι,εδώ δεν ''κάνουμε'' λογοτεχνία.

Εδώ δε μας ενδιαφέρει η συνέπεια και η συνοχή

δεν φροντίζουμε το λόγο μας να είναι ολόσωστος

δεν αξυμνούμε τα κοινώς αποδεκτά ως όμορφα

Δεν ομιλούμε με ηθος.

Γράφουμε από τα βάθη της ψυχής λέξεις και φράσεις που θα μπορούσαν να κοστίσουν πολλά αν ο συγραφέας είχε τα αρχίδια να είναι τόσο αθυρόστομος στη έξω ζωη.

θα ηθελα να τα εχω.Προσπαθω να τα εχω.

Πληρώνω συνέπειες.

Άλλες φορές απλά μπαινω στην απομόνωση.

Μειώνω στο ελάχιστο τις κοινωνικές συναναστροφές και έτσι μειώνονται και οι πιθανότητες διεκδικήσεων.

-οι δύο όψεις της ζωης.

Από τη μια βιώνω το χρόνιο πόνο της ζωης η οποια θεωρω πως μοπυ εδωσε πολλα,αλλα μου πηρε και πολλα...

απο την αλλη ριχνω φαπα στον εαυτο μου και του λέω..αχαριστε...ολα ειναι καλα στη ζωη σου...σταματα να κλαις επειδη σου πεφτει το παγωτο κατω πριν το δαγκωσεις

και υστερα ο συμψηφισμος

γιατι δηλαδη θα πρεπε να εχω καποια σοβαρη απωλεια για να θρηνω?

θα πρεπε-χτυπα ξυλο-να αρρωστησω σοβαρα η να με πανε φυλακη για να τρελαινομαι?

οχι,απλα αν κατι τετοιο μου συνεβαινε θα εκτιμουσα και θα αποζητουσα την κατασταση που ειμαι τωρα

ανθρωπινη ψυχολογια φιλε...ειναι σαν ενα μπαλονι που παντα φουσκωνει με λιγο παραπανω αερα απ οσο θα μπορουσε να αντεξει...και παντα νοιωθει σκασμενη...

ενω θα μπορουσε να φουσκωσει ακομη πιο πολυ

ενταξει τι να κανουμε

δεν μπορεις να γαμησεις το ωραιο μουνι που περιμενει στο φαναρι και να φυγεις χαρουμενος κι ευτυχισμενος με ενα τσιγαρο στο στομα και τη δυστυχια οτι δεν θα την ξαναδεις

δεν μπορεις να εχεις τον κολλητο σου οποτε τον θες για να μοιραστεις μαζι του πραγματα.

Τωρα νοιωθω μονος,τωρα εχω αναγκη απο λιγο γελιο να χρωματισει ομορφα το απογευμα μου πινωντας μια καφεδαρα με τον κολλητο μου...

αλλα δε γινεται.Δεν μπορει η δε το σηκωνει

Μονος βολταρωντας στα κακοφημα στεκια της ανθρωπινης εξαθλιωσης...ζητωντας γευση απο σαρκα και φλερταρωντας με το θανατο που εχει φορεσει τα καλα του και ξεγελα

20 μετρα πιο κατω πολυτισμος.φοιτητες μουσικη μεζεδακια καλος κοσμος

εισαι φαντασμα νοιωθεις παρεισακτος

παλια ησουν κι εσυ εκει σε αυτη τη φαση της ζωης σου

επελεξες το σκοταδι

-η μουσικη.διεξοδος και θεραπεια.Πιανω την κιθαρα και τη γρατσουνω.χανω το ρυθμο.η φωνη ειναι βραχνη.μοιαζω να βγαζω ροκιες απο το λαρυγγι μου ενω ειναι απλα ανεπιθυμητη ξηρασια 

ισως θα μου εκανε καλο να παιζω λιγο.Να φανταστω μελωδιες.να γραψω κανενα ηλιθιο στιχο που να μιλα για αγαπη η για ερωτα η για ηλιοβασιλεματα.

λες και μονο αυτα υπαρχουν.Τα κοινως αποδεχτα ομορφα.

οχι εδω δεν ''κανουμε'' λογοτεχνια.

Εδω αδειαζουμε τα κοπρανα της ψυχης για να ναι αυτη αναλαφρη μετα.