Run forest run 

Καθε φορα που τα πραγματα γινοταν δυσκολα.

Οταν ημουν 12 χρονων με τα ποδηλατα στο χωριο.Καποια στιγμη τσακωθηκα με τον αρχηγο της παρεας.Τα παιδια που ηταν φιλοι μου υποτιθεται,με εδιωξαν...

"Φυγε απο εδω,δεν ανηκεις στην παρεα μας"

Πηρα το ποδηλατο και εξαφανιστηκα.Πηγα σε ενα ομορφο λιβαδι με θεα και μονος μου.

Εκει αφησα τον ανεμο να με φυσηξει.

Στα 23 μου:"Ποτε θα παρεις το πτυχιο σου??Τελειωνεις??"

Ντροπη.Παλι εξαφανιστηκα απο παντου.

Κρυφτηκα.Ντρεπομουν που δεν τελειωνα τη σχολη.

Οι πορτες των φιλων κλειστες.Πως να μην ηταν αφου τους εγραψα ολους για να τρεχω πισω απο την κοπελα που σημαδεψε τη ζωη μου.

Χωρισα και γλυτωσα αλλα οι φιλοι δεν γυρισαν πισω.

Μονος παλι.

Μονος και τωρα.Με.εκβιασαν.Μου επιτεθηκαν.Εκμεταλλευτηκαν την καλοσυνη μου.

Τους εδωσα κομματι απο τη μπουκια μου κι αυτοι με αφησαν νηστικο οι αλητες.Οι ατομιστες.

Και τωρα τους πειραζει που τους φερομαι ασχημα.

Παλι φυγη.Εφυγα απο τη δουλεια νωριτερα

Ειμαι σαν φαντασμα.

Περιφερομαι με ενα μπουκαλι μπυρας σα ζομπι.

Κανεις δεν με χρειαζεται.

Ο διευθυντης με.κοιτα και δε μιλα.

Εχω κι εγω ξεφυγει.

Κουραστικα.Βαρεθηκα.

Δεν αντεχω αλλο.

Η θα φυγω η θα κανω κακο.

Μαλακες.

Αθλιοι.

Σας.βριζω μεθυσμενος.

Καλα να παθετε.Δαγκωσατε το χερι που σας χαιδευε.

Αχαριστα πλασματα.

Οχι δεν θα φυγω αυτη τη φορα.

Θα βρω που φταιω εγω 

Αυτο τουλαχιστον περναει απο το χερι μου να το αλλαξω

Θα σταματησω να ειμαι ο φλωρος που τρεχει να φυγει οταν ζοριζουν τα πραγματα