Ξαπλωμένος στο μαύρο δερμάτινο καναπέ της μοναξιάς

Οι πρωινοί ήχοι απο το ακκορντεον ενός πλανώδιου μουσικού...

"Πιο καλή η μοναξιά" "θα μαι εγω στα μεγαλα ταξιδια" με εκπληκτικη φωνη τενορου...

Με ταξίδεψε μια δεκαετία πίσω στο χρόνο

Μου θύμισε τη χροιά ενός πολύ αγαπημένου φίλου που μαζι τραγουδήσαμε στην κορυφη ενος γκρίζου πύργου στο κέντρο της Αθήνας...

Μελαγχόλησα για τα παραμυθένια εκείνα χρόνια που έφυγαν.

Τοτε που το σκοταδι ειχε κάτι από περιπέτεια μέσα του

Τότε που τα σοκάκια της Πλάκας και του Θησείου τα ένοιωθα σαν το σπίτι μου...και σε κάθε γωνιά τους το μυαλό μου γινόταν ζωγράφος στιγμών που διεκδικούσε  μερίδες ευτυχίας...

Κι όμως...μια μικρή πόρτα στο άλλοτε,άνοιξαν οι ήχοι του ακκορντεόν...που έμοιασε να στολίζει χαρά το τωρα ενω την ίδια στιγμή θρηνούσε το περασμένο τότε...