Σήμερα για ακόμη μια φορά καλεσμένος σε βαφτίσια.

Για ακόμη μια φορά θα κάτσω σ ενα τραπέζι ανθρώπων που είτε θα είναι ζευγάρια είτε θα έχουν οικογένεια.

Για άλλη μια φορά θα δεχτώ ερωτήσεις τύπου "που είναι το αμόρε σου?" και "αντε βρες ένα καλό κορίτσι να σοβαρευτείς κι εσυ"...

Ως εδω καλα?

Ακούγομαι μια καταπληκτική απομίμηση μιας αρσενικής ματίνας μανταρινάκη από τη γνωστή κωμική σειρά του Κων/νου και Ελενης?χαχα

Με διαφοροποιήσεις στα σημεία!

Το στάδιο του αυτοσαρκασμού ακολουθεί η υποθετική πραγματοποίηση της ευχης των άλλων και ας πουμε οτι βρηκα την αγαπη μου το αλλο μου μισο το κοριτσι μου κτλ

Ας μπούμε στον πειρασμό να νοιώσουμε πως είναι ν ανήκεις και να σου ανήκουν...

Πολύ άγχος!!!

Θα θύμωνα και θα στράβωνα οταν την εβλεπα να κουβεντιαζει με αλλον και να χαμογελά!

Θα τσακωνόμασταν γιατι το χαμογελο της θα το θεωρουσα μόνο δικό μου!!

Θα πρόσεχα αν το βλέμμα της διασταυρώνεται με κάποιου άλλου το βλέμμα!!

Θα στράβωνα με τα like στο fb καποιου συναδελφου της!

Θα ένοιωθα ασφυκτικα καθε φορα που θα προσπαθουσα να γευτω τις χαρες της ζωης ως ανεξαρτητη οντότητα εστω και για λιγες ωρες μακρια της!!

Η μόνη φορά που θα ένοιωθα καλα ειναι οι στιγμες που θα καναμε ερωτα!

Ολες τις αλλες ωρες η αίσθηση πως εχω εναν ανθρωπο δικο μου θα φαινόταν τρομακτικη!!

Συμπερασμα:Θα επρεπε να ειναι ενα προσωπο που να εχει δηλωσει με τις πραξεις(κυριως) και με τα λογια του οτι ειναι δικο μου

να νοιωθω ανετα μαζι της.

Δυσκολο πολυ δυστυχως μια και τις περισσοτερες φορες οι πιο πολλες θα παιξουν ενα "αθωο φλερτακι" με χαμογελα εναγκαλισμους αμοιβαια ανταλλαγη κοπλιμεντων στα πλαισια της κοινωνικης συναναστροφης κτλ

Τοτε η μοναδικη μου αμυνα:

Να αποδεσμευομαι επι της ουσιας.Να σταματαω να θεωρω τη "συντροφο" δικη μου και φυσικα τον εαυτο μου "δικο της"

Παραειμαι εγωιστης και κτητικος να δεχτω να ριξω λιγο νερο στο κρασι μου.

Ποσες γυναικες γνωρισα που μου χαρισαν το χαμογελο τους που ανταλλαξαμε κοπλιμεντα αλλα που την καταλληλη στιγμη με ενημερωσαν πως εχουν καποια σχεση.

Εγω δεν θα μπορουσα να ειμαι.η σχεση τους.

Ποσο θαυμασα τις κοπελες που μου εριξαν ενα παγερο σχεδον αγενες βλεμμα απορριψης και δε δεχτηκαν ουτε τη γωνια απο το χειλος τους να μου χαρισουν σε ενα χαμογελο...δηλωνοντας πως πραγματι ανηκουν αλλου!!!

Κατεληξα τελικα στο συμπερασμα πως δεν εχει εμφανιστει στη ζωη μου ο ανθρωπος που θα μου ασκησει ελξη και εμποστοσυνη μαζι.

Ο καταλληλος για.μενα ανθρωπος.

Αυτος που θα δεσει με τις παραξενιες μου κι εγω με τις δικες του.

Ως τοτε ας συνεχισω να πηγαινω απο τη μια γνωριμια στην αλλη η στη μοναξια κι ας χαλαρωσω.

Ολα για καποιο λογο γινονται.

Μπορει να εχω μια μοναχικη καρδια αλλα τουλαχιστον ενα ησυχο νου.