Το πρωι στο κυλικείο αντίκρυσα ένα δακρυσμένο ζορισμένο χαμόγελο που με το ζόρι κρατιόταν να μην ξεσπάσει σε λυγμούς.

Μια πολύ αγαπητή μικροβιολόγος.’ξια συνάδελφος ιατρός.

Παίρνει μετάθεση για Σάμο.Το νησί του Πυθαγόρα.

Το τετράγωνο της λύπης της και το τετράγωνο των δικών.μου αναμνήσεων εδωσαν την πραγματική διάσταση της ανάγκης προσαρμογής υψωμένης στη Δευτέρα...

Δευτερα ταξιδευει για εκεινο το νησι που για μενα σημανε

Την πρωτη επαφη με ασθενη,ως οπλιτης ιατρος μοναδας.

Ατελειωτα μοναχικα απογευματα με την κιθαρα μου στη μικρη μονεμβασια...

Περιπλανησεις στο νησι με το σαραβαλακι μου να με ταξιδευει ως το καρλοβασι και να μεθω γλυκο σαμιωτικο κρασι...

Το δικο.μου δακρυ οταν πατησα το ποδι μου μ ενα λουκανικο στους ωμους...κι οταν εφυγα με το καραβι που ποτε δεν θα με γυριζε πισω,για Πειραια...

Η ζωη ολο αλλαγες...

Η αγαπητη συναδελφος με κερασε το πρωινο μου στο κυλικειο.

Και μαζι μια μπουκια γλυκου παρελθοντος.