Μπορεί κανείς να αγνοήσει τον παράγοντα τύχη?

Όχι.

Επίσης η ικανότητα παίζει μεγάλο ρόλο.

Κάποιοι άνθρωποι φαινομενικά λιγότερο χαρισματικοί,έχουν αβίαστα ότι ακριβώς χρειάζονται για να είναι χαρούμενοι.

Τώρα που τερμάτισα κάθε λογής υποχρεωτικές ακαδημαικές εξετάσεις,έμεινα ξανά μόνος με το θηρίο που με τρόμαξε στην εφηβεία μου και κρύφτηκα πίσω από μαθηματικές εξισώσεις και επαίνους δασκάλων.

Τώρα διαπίστωσα τι δουλειά έπρεπε να είχα κάνει με τον εαυτό μου παλαιότερα.

Τωρα που επεσα ξανα στη "μαυρη θαλασσα" που γι άλλους είναι "εύξεινος πόντος"...τώρα κατάλαβα πόσα η ζωη δε μου έδωσε.. 

Τα ακαδημαικά μου εφόδια,τη δουλειά μου,την οικονομική μου άνεση...τα έχω και με το παραπάνω...

Κάποιοι άλλοι ίσως τα ζήλευαν αυτα.

Εγω ηθελα να μαι μαγκας στη ζωη.

Να εχω την πυγμη να κυνηγω αυτο που πιο πολυ ποθω...μη μενουν απωθημενα.

Με τη ζωη λοιπον...η το χεις η δεν το χεις.

Βλεπω αλλους καθε βραδυ και με αλλο κοριτσι...με φιλους αγαπητους να διασκεδαζουν τη ζωη πριν αυτη τελειωσει.

Βλεπω κι αλλους χορτασμενους απο κρεπαλες και ηδονες...να μοιράζονται αγάπη με την οικογένειά τους.

Το χουν.

Βλεπω και μενα.Η ζωη να μου ξεγλυστα,η ευτυχία να ναι ποτο που μου σερβιρεται αλλα εξατμιζεται πριν το γευτω.

Που εμεινα μετεξετασθεος στις μικρες ταξεις της ζωης.

40 αρης σχεδον κουβαλώντας στην πλάτη μου εφηβικά απωθημένα.

όνειρα που μόνο αν είσαι παιδι μπορεις να ζησεις και να διεκδικήσεις.

Δε το εχω.

Δεν το είχα ποτέ.

Κάποτε κρύφτηκα πίσω απο τα βιβλια.

Τωρα που να κρυφτω μεχρι να με λοιωσει η ζωη?