Σεπτέμβρης...

Πλησιάζει το συναίσθημα της βροχής.

Επιστρέφω στο κάστρο μου.

Καλώς ήλθατε κι εσείς...

Φίλες μου.

Και πρώτη η μοναξιά.

Θα γλεντήσουμε μαζί και πάλι τις λατρεμένες εκείνες ώρες λίγο πριν ξημερώσει.

Τότε που όλα κοιμούνται.

Συνειδήσεις κι άνθρωποι.

Νυχτερινές βόλτες κι αληθινή ανάσα.

Δάκρυ για τους παραδείσους που δεν με ήθελαν και κράτησαν την πόρτα τους κλειστή.

Το κάστρο μου άνοιξε και σας περιμένω να περάσουμε όμορφα...έκπτωτοι άγγελοι που και για σας ο παράδεισος δεν ήταν ανοιχτός...