Ακόμα να σε δω...Τι έγινες; Γιατί δεν ήρθες; Γιατί κρύβεσαι απο μένα και το πεπρωμένο; Μα δεν το βλέπεις; Γεννηθήκαμε να είμαστε μαζί...Εγώ και εσύ, ίσον ένα...Και περνάνε τα χρόνια χωρίς εσένα...Και είμαι εκεί, στο θέατρο , περιμένοντας να σε δω...Μα δεν σε είδα...Που είσαι; Για σένα είμαι εκεί...Νομίζεις, θα ξεκινούσα πάλι κάτι, γνωρίζοντας ότι δεν θα βγει πουθενά, αν δεν είχα στο μυαλό μου εσένα; Πως να ξεχάσω το άλλο μου μισό; Μπορεί να πέρασαν χρόνια, αλλά σε θυμάμαι ακόμα...Θυμάμαι το χαρακτήρα σου...Θυμάμαι τα όνειρα που έκανες...Θυμάμαι, τα ποιήματα που σου έγραψα και δεν τα διάβασες ποτέ...Αυγουστίνε μου...Το σώμα μπορεί να αλλάζει, ο χαρακτήρας ποτέ...Και εγώ είμαι καλύτερη απο πριν...Και εσύ, ο ίδιος που γνώρισα...Ήσουν, είσαι και θα είσαι, η αγάπη μου...Μια ολόκληρη ζωή χωρίς εσένα...Πόσο να περιμένω; Γιατί δεν ήρθες; Σε περίμενα...Πάντα θα σε περιμένω...Αγάπη μου...