Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, αλλά εγω, προσωπικά τουλάχιστον, όλοι όσοι γνωρίζω και είμαστε στην ίδια ηλικία, ή και μεγαλύτεροι απο μένα, όσοι έχουν γεννηθεί στην δεκαετία του ΄70. είναι τα καλύτερα παιδιά! Και δεν είναι τυχαίο αυτό που λέω, υπάρχουν τρανταχτά παραδείγματα! Όλοι οι συνομήλικοι μου λοιπόν, αλλά και μεγαλύτεροι απο μένα, έχουμε ενα κοινό χαρακτηριστικό! Ζήσαμε τις καλύτερες δεκαετίες του αιώνα! Γνωρίσαμε μέσα απο συγκεκριμένες φιλίες, το σεβασμό και την εμπιστοσύνη, τα οποία, έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στη μετέπειτα ζωή μας, μέσα απο την καθημερινότητα μας με τους υπόλοιπους ανθρώπους! Όλοι οι άνθρωποι που γεννηθήκαμε εκείνη την εποχή, είμαστε πετυχημένοι σήμερα, τουλάχιστον όσοι γνωρίζω εγω! Και ο καθένας μας, έχει πετύχει κάτι ξεχωριστό και ανεπανάληπτο σε κάποιο τομέα της ζωής του! Ίσως για αυτό, να θεωρούμαστε τα καλύτερα παιδιά! Όχι τόσο, επειδή πετύχαμε με την αξία μας, αλλά και επειδή μεγαλώσαμε με αξιόλογους γονείς,  αντιμετωπίσαμε ανθρώπους και καταστάσεις εντελώς διαφορετικά απο οποιονδήποτε άλλον! Η νίκη μας ανήκε προ ετών, απλά σήμερα, οι άλλοι μας δείχνουν με το δάχτυλο, είτε απο ζήλια, είτε απο θαυμασμό...Όπως και να΄χει, εμείς, πάλι κερδίζουμε! Γιατί είμαστε πάντα στο επίκεντρο με τον ένα ή τον άλλο τρόπο! Και πολλές φορές, η ζωή μας, διδάσκει τους νεότερους, ώστε να θελήσουν να γίνουν σαν εμάς...Άλλη μια επιτυχία λοιπόν...Δεν έχει σημασία τι πέτυχε ο καθένας απο μας, και πότε...Αλλά ότι το πέτυχε! Γιατί η επιτυχία δεν έρχεται με ευκολία, ούτε με δόλο, έρχεται με προσπάθεια και προσωπική δύναμη ψυχής...Κάτι το οποίο, ελάχιστοι νεότεροι κατέχουν, πλέον...Μπορούμε να είμαστε περήφανοι λοιπόν, για τα επιτευγματά μας...Αλλά και για το γεγονός, ότι τα γεγονότα δείχνουν, ότι θα συνεχίσουμε να είμαστε πρώτοι σε όλα, τουλαχιστον στα περισσότερα, ο καθένας στον τομέα του...Όμως η θέληση μας, δεν σταματά εδω...Συνεχίζουμε τις προσπάθειες για κάτι καλύτερο, σε όλους τους τομείς...Και αυτή είναι η κινητήρια δύναμη μας...Η θέληση...Εκεί που όλοι οι άλλοι σταματούν, εμείς συνεχίζουμε παρακάτω...Γιατί η ζωή είναι διαρκής αγώνας, δεν δέχεται ήττες και δάκρυα...Για αυτό οι δυνατοί, δεν έχουν δικαίωμα να λυγίζουν, ίσως για λίγο μόνο...Και μετά, προχωράμε σε νέες βάσεις, σε ψηλότερες κορφές...Ποιος είπε, άλλωστε, ότι ο επιμένων, δεν νικά; Φυσικά και νικά! Ίσως σε κάτι καλύτερο απο αυτό που προσδοκούσε! Για αυτό και δεν πτοούμαστε ποτέ, ότι και αν γίνει...Γιατί ξέρουμε, ότι το μέλλον μας ανήκει!