Και διορισμένη να ήμουν, δεν θα μου το΄λεγαν, γιατί κάποιοι, είναι αδιόριστοι! Και όπως είναι φυσικό, δεν συμφέρει κανέναν, επειδή ίσως να αποκαλυφθούν όλα...Αυτό που δεν γνωρίζουν όμως είναι, ότι εγώ πάντα κοίταζα τη δουλειά μου, σε αντίθεση με κάποιους άλλους οι οποίοι εδω και χρόνια, ανακατεύονται στη δική μου! Και αυτό δεν αφορά μόνο τα επαγγελματικά μου, αλλά και την ιδιωτική μου ζωή...Εγώ δεν ρώτησα ποτέ κανένα για το ποιόν του! Γιατί απλά δεν με ένοιαζε! Και αυτό ισχύει! Άν μου έφερναν δηλαδή κάποιον σαν τον πρώην ή τον ίδιο τον πρώην, θα τους έκανα μήνυση! Όταν πήγα κάπου για δουλειά, εξ αρχής κάτι δεν πήγαινε καλά! Εγώ τόλμησα όμως! Έμεινα, μόνο και μόνο για να μάθω τι τρέχει! Αλλά δεν μου άρεσαν αυτά που έμαθα! Αναρωτιέμαι, τι άλλα θα μάθω τελικά! Πόσο θα πέσουν στα μάτια μου ορισμένοι! Νόμιζα, ότι τελείωσε η πτώση! Απο τη μια μεριά, προσπαθώ να καταλάβω, γιατί, όλα σε μένα, απο την άλλη, είναι φως φανάρι κάποια πράγματα! Μόνο που εμένα, δεν με ρώτησαν αν θέλω να συμμετέχω! Είμαι δηλαδή κάπου, και σκυλοβαριέμαι, ενώ θα μπορούσα, είτε να επεκτείνω τις γνώσεις μου, είτε να εργάζομαι στο δημόσιο! Και μη μου πείτε ότι αυτό που ζω είναι δημόσιο, ούτε μια στο εκατομμύριο! Η αλήθεια είναι, ότι όπως έχω πει και άλλη φορά, οι ανύπαντροι δεν διορίζονται και δεν έχω σκοπό να παντρευτώ για αυτό το λόγο! Οπότε, τι μένει; Να συνεχίσω να βαριέμαι; Για πόσο; Αν μου έλεγε κάποιος, τι συμβαίνει, και συνεχίζεται η ίδια κατάσταση, ίσως να μπορούσα να τους καταλάβω καλύτερα! Μπορεί τα συμπεράσματα μου να είναι λάθος, όμως, αν δεν μιλάνε, εγώ θα υποθέτω ότι θέλω! Ο καθένας σας θα το έκανε! Γιατί δεν θέλουν το δημόσιο, και προτιμούν κάτι άλλο; Γιατί δεν θέλουν διορισμό; Υπάρχουν τόσα γιατί, αλλά κάνεις δεν μιλάει! Και αν, μια στο εκατομμύριο, έπρεπε να είμαι αλλού, σε γραφείο κανονικό δηλαδή, στο δημόσιο, γιατί δεν είμαι; Γιατί με πήγαν εκεί που δεν έπρεπε να είμαι; Ποιος κρύβει κάτι και γιατί; Άκουσα πολλές φορές κάποιους να λένε,<εδω θα μείνεις, δεν θα πας πουθενά>...Σα να μου έλεγαν, έπρεπε να είσαι αλλού, αλλά δεν πρόκειται να πας εκεί! Για σταθείτε βρε παιδιά! Τι γίνεται εδω;Κοροιδευόμαστε μεταξύ μας, τελικά; Δεν φτάνει που ανέχομαι τις βλακείες οριμένων, πρέπει να υπομένω και μια κατάσταση στην οποία ποτέ δεν ήθελα να πάρω μέρος; Εξαιτίας ανεγκέφαλων; Εξαιτίας κάποιων που δεν με χωνεύουν; Τι στο καλό γίνεται; Πάει το μυαλό μου κάπου, όμως, ειλικρινά τώρα, έχει σκεφτεί ποτέ αυτός ο κάποιος, ότι εγω και αυτός δεν πρόκειται να είμαστε ποτέ μαζί; Τι θα κερδίσει με όλα αυτά; Εμένα όχι, πάντως! Δεν είναι κρίμα να χαλάμε τις καρδιές μας για το τίποτα; Ας πάρει ο καθένας το δρόμο του, να τελειώνουμε! Το μόνο που ήθελα ήταν να δουλέψω!Αλλά εδω και πέντε χρόνια, ζω το θέατρο του παραλόγου! Δηλαδή, τι περιμένει να συμβεί χωρίς τη θέληση μου; Ήμαρτον! Δεν έχει τσίπα πάνω του; Δεν έχει λογική; Δεν έχει τίποτα; Για πόσο ακόμα θα βιώνω αυτή την κατάσταση; Και γιατί δεν έρχεται να μιλήσουμε πρόσωπο με πρόσωπο επιτέλους, να δούμε, γιατί συμβαίνουν όλα αυτά εδω και πέντε χρόνια! Να μάθω και εγώ, δηλαδή!!!