Το κρύο δολοφονεί το καλοκαίρι.

Μου παίρνει μακριά τις αναμνήσεις του καλοκαιριού

Δεν είναι πάντα ευχάριστος ο κύκλος των αναμνήσεων.

Θα ήθελα να μείνω μόνος μου.

Οι άνθρωποι με κουράζουν.

Με εξοργίζουν.

Εκπαιδεύομαι κάθε μέρα για να είμαι ικανός να τους κάνω να με φοβούνται η να με σέβονται.

Τα επιχειρήματα και ο διάλογος δεν είναι παντα τα πιο σωστα οπλα.

Κρυβομαι στο σκοτάδι όσο μπορώ για να εξασφαλίσω την ηρεμία μου.

Οπλισμένος σαν αστακός έτοιμος να εξολοθρεύσω όποιον πλησιάσει κοντά μου.

Σα δηλητηριώδες μα ειρηνικό ψάρι των θαλασσων.

Σαν φιλήσυχος Καρχαρίας με δυνατα σαγονια,που θα σε κομματιασουν αν με πλησιασεις.

Ευτυχως υπαρχει και η ελπιδα.

Ανθρωποι ευγενεις και γλυκεις.

Αυτους ελπιζω να συναντησω.

Μα κι αν αυτο δε συμβει ειμαι ετοιμος για την παγωνια του χειμωνα.

Δεν θα ειναι η πρωτη φορα.

Συνηθισμενος να ειμαι αγριο αρπαχτικο που επιβιωνει.