Νομίζεις, ότι σε χρειάζομαι

ότι δεν περνάει μέρα χωρίς να σκεφτώ κάτι για σένα...

Υποθέτεις, ότι για όσα μιλάω

είσαι ο άξονας όλου του κόσμου...

Μα, δεν είναι έτσι...

Αυταπατάσαι...

Δεν θέλω εσένα δίπλα μου

θέλω, κάποιον σαν εσένα...

Με τα όμορφα στοιχεία σου

να είναι διπλάσια απο τα στραβά...

Δεν θέλω εσένα

θέλω, το πιο όμορφο πορτρέτο σου...

Να πλαισιώνει τον ψυχικό μου χώρο

μακρυά απο αδιάκριτα βλέμματα...

Θέλω να πατάω ενα κουμπάκι στο σώμα σου

και να βγαίνει αυτό που πάντα ήθελα...

Εσύ, στις καλύτερες εκδοχές σου

γιατί βαρέθηκα τη σαπίλα του κόσμου...

Όχι, δεν θέλω εσένα

γιατί δεν σ΄αγαπώ όπως εκείνον...

Αλλά κάθε φορά που σε θυμάμαι

μου τον θυμίζεις, σα να είσαι αυτός...

Και να ήσουν, δεν θα σ΄αγαπούσα

γιατί πάνω σου, μιλάει μόνο η θύμηση...

Αγαπώ, αυτό που ξέρω

αυτόν που μου έδειξε τον αληθινό του εαυτό...

Αγαπώ, την ίδια την ταινία

όχι την κόπια της...

Και δεν είσαι εσύ το έργο

ούτε καν το σενάριο...

Δεν θέλω εσένα

μόνο τη δυνατότητα να δω εκείνον...

Τι είναι μια σταγόνα

όταν έχεις μεγαλώσει με μια δεξαμενή νερού; 

Όταν είχες κάποτε τον κόσμο στα χέρια σου

αλλά τον άφησες να φύγει;

Όχι, δεν θέλω εσένα

γιατί δεν χωράς στο είναι μου, έτσι απλά...

Μια παρένθεση σε όλα όσα γεύομαι καθημερινά

χωρίς όμως να έχω την πρόθεση για παρακάτω...

ίσως, αν δεν προκαλούσες την οργή μου

να πετύχαινα και άλλα πράγματα...

Όμως, εξαιτίας σου, έμεινα πίσω

προσδοκώντας το λυτρωτή μου...

Δεν θέλω εσένα

για αυτό, κάτσε στη γωνιά σου...

Δεν θα γίνεις ποτέ κάποιος

αν εγω δεν σ΄αγαπώ...

Αφιερωμένο σε όποιον <νομίζει>...