Τα χαμένα μου όνειρα ζωγράφισα στους τοίχους ενός δωματίου με θέα στο παρόν.

Κι έβαλα μουσική στο γραμμόφωνο του μυαλού μου

Αρχισα να χορευω μαζι τους βαλς

Χαμογελα να κρατουν οσο μια στροφη

να χανονται στην επομενη

ν ανοιγουν αγκαλιες να κλεινουν ματια

τικιτακ τικιτακ ρολογια να χτυπουν στιγμες για να μετρουν

παραδεισοι που πεθαναν πριν καν παρουν την πρωτη τους ανασα

παρ ολιγον ευτυχια

Μνημοσυνο στιγμων...

Τι μενει τελικα?

μονο οι αναμνησεις ειναι αληθινες.

Η μπογια τους στο γκρι των τοιχων

ο ενθουσιασμος και μετα η πτωση

Η απωλεια

Το κοστος που πληρωσα για να ζω

Το ενοικιο στην υποσχεση της χαρας

Που δεν τηρει τις υποσχεσεις παντα

Υποσχομαι μονο εγω στον εαυτο μου

Να μη φοβαμαι την ηττα και το χασιμο

Κι αυτο το βαλς μοναδικο.Μοναχικο.