Στην κρύα άγρια θάλασσα

Πάλι θα βλέπω μόνο γαζάλιο την ημερα και μαύρο τη νύχτα

Κόντρα στη λάθος δύναμη που συνδέει λάθος ανθρώπους

Που κουκουλώνει σφάλματα και προσφέρει χάρτινους παραδείσους

Λόγια που ξαναέχεις πει,συναισθήματα που ξαναέχεις νοιώσει.

Μια μεγάλη επανάληψη.

Δεν κρατα αυτο τους ανθρωπους.

Οι πραξεις μονο.Αυτες που εχουν ουσια.Αυτες που ανακουφίζουν δαίμονες και ξυπνούν αγγέλους.

Απομάκρυνση λοιπόν είναι η λύση.Με βουτιά.

Στο άγνωστο και πάλι.

Στο αβέβαιο.

Στη μοναξιά.

Δε νοιώθω νικημένος όμως.

Νοιώθω νικητής.

’ερας φυσάει το μετωπο μου.Κρυος φθινοπωρινος.

Ξερα χορτα στροβιλιζονται στο εδαφος.

Οι μονοι φιλοι μου.

Ανδρας μοναχικος συνεχιζει στο μονοπάτι του.

Μακριά από μικρότητες της ανθρώπινης συνύπαρξης.

Ο Οικονομόπουλος και ο Μακρόπουλος θα χαν βαρεθεί αν έβλεπαν πόσο τραγικά επαλαμβάνονται στις μινι κανταδες τους σε ζευγαρια που λενε μεταξυ τους τα ιδια και τα ιδια κλισε.

Παλια τραγουδισαν για αλλους τωρα τραγουδουν για καποιους αυριο θα τραγουδουν για αλλους παλι.Θα παιζουν σαν χαλασμενος ραδιοφωνικος σταθμος τα ιδια και τα ιδια...

Γι αυτους που φοβηθηκαν να κανουν τη βουτια.

Γι αυτους που ζουν μια επαναλαμβανομενη μετριοτητα.

Για μενα ειναι αλλοιως

Θα ακουω την κανταδα του ανεμου,των πουλιων...της ελευθεριας...

Μικρη οαση μια παιδικη χαρα στο γκρι της πολης.

Την ειδα και ξεκουρασα για λιγο την ταλαιπωρημενη μου ψυχη.

Η ζωη συνεχιζεται.

Ενας ατελειωτο ταξιδι...