Θα ήθελα μια μέρα, να μην έχω δίκιο

να πω στους άλλους συγνώμη για το λάθος μου...

Να μείνω στην άκρη για τιμωρία

να με δείχνουν με το δάχτυλο όλοι...

Θα ήθελα μια μέρα, να αποτύχω

να γελάνε οι άλλοι εις βάρος μου...

Να γκρεμίσω τους άλλους και μένα μαζί

να δηλώσω απούσα σε όλα...

Θα ήθελα μια μέρα, να σκύψω το κεφάλι

να φουντώσω μέσα τους και άλλο θυμό.

Να μετρήσω ως το δέκα πριν <σκοτώσω> κάποιον

πριν <αυτοκτονήσουν> τα όνειρα μου...

Θα ήθελα μια μέρα, να γίνω λάσπη

να πατάνε όλοι και να λερώνουν τα χέρια τους.

Να γίνω το σκουπίδι της παρέας

να φυλλομετρώ ανύπαρκτα βιβλία...

Μα δεν θα ήθελα μια ζωή χωρίς εσένα

με την απουσία σου να γράφει τον επίλογο στο <θάνατο μου>...

Τι να το κάνω να είμαι η ψυχή

ανάμεσα σε δρεπάνια του τέλους;

Τι να το κάνω να είμαι η φωνή

όταν τόσα αυτιά είναι κλειστά;

Μα δεν θα ήθελα μια ζωή χωρίς εσένα

και την ανάσα σου πλάι μου, βάλσαμο...

Με την όμορφη καρδιά σου, το υπέροχο μυαλό σου, το πανέμορφο πρόσωπο σου...

Δεν θα ήθελα να σκοντάφτω στο χάος 

χωρίς να είσαι εκεί να με πιάσεις...

Να ξέρω ότι κάθε μέρα που ξυπνάω

δεν θα σε βλέπω...Δεν θα σε ακούω, δεν θα σε νιώθω...

Θα ήθελα να γίνω όσα ενοχλούν τους άλλους

αλλά δεν θέλω να χάσω εσένα...

Και κάθε φορά που σκέφτομαι το πριν και το μετά

διαλέγω το πριν, γιατί είσαι εσύ!

Γιατί, κανείς και τίποτα δεν θα πάρει τη θέση σου

στο νου και την καρδιά μου...

Όσο ζω και υπάρχω, αγάπη μου

ακόμα και αν τα χάσω όλα στη ζωή, δεν με νοιάζει.

Γιατί οτιδήποτε κερδίσω χωρίς εσένα

δεν θα έχει καμιά απολύτως αξία...

Σ΄αγαπώ Αυγουστίνε μου...