Ούτε που θυμάμαι πως άρχισε να μ αρέσει το fame story.

Μου ήταν συμπαθές που είχε χρώματα και ήχους.

Που φωνές μέτριες και καλές μπορύσαν να εκπαιδεύονται και να ''βλέπεις'' τη βελτίωση τους μπροστά στα...αυτιά σου.

Μηχανές πίστας που ήταν χρήσιμες μόνο για να ανοίγουν προγράμματα μεγάλων αστεριών.

Φιλότιμες προσπάθειες.

Κι όλα αυτά με το περιτύλιγμα ενός τηλε ριάλιτι τάλεντ σόου.

Το 2004 ήμουν ένας νεαρός ενήλικας με μικρή γνώση των πραγμάτων.

Στο σήμερα χαζευω αυτη τη σειρα και τη νοιώθω ως ένα ''στόρι'' επικοινωνίας με το παρελθον...

14 χρόνια πίσω...

Μεταμορφώνω τον εαυτο μου πηγαίνοντας τον εκει.

Εχω την ψευδαίσθηση πως ζω στο τότε.

Μια οπιούχος καταπραυντική αίσθηση.

Σαν ναρκωτικό της ψυχής.

Τέλεια λοιπόν.

Χρώματα ήχοι χαρές σόου

τίποτα μαυρόασπρο και επώδυνο.

Τίποτα τραυματικό.

Η ζωη εχει ομως κι άλλο στόρι.Αυτό που κοιτα προς το μελλον.

Με τρομάζει,με αγχώνει.

Γιατι ειναι αγνωστο.

Οσο ομως μαζευω τα εφοδια για να το χρωματισω καλο ειναι να ξεκουραζομαι που και που κοιτωντας το παραθυρο του ενδοξου παρελθοντος...