Μην απορείς όταν εγώ γελάω με ορισμένους

ανέκαθεν γυρνούσα, την πλάτη σε ηττημένους,

αληθινή ήμουν εγώ, μπροστά σε κάτι άλλους

που νόμιζαν θα δοκίμαζαν, δρόμους μεγάλους!

Στα μάτια μου ήταν όλοι τους, χαμηλά πεσμένοι

όταν ζούσαν τη ζωή, τη δική μου, κλεμμένη...

Χωρίς τα φόντα έτρεχαν να μου πάρουν τα πάντα

μα εγώ δεν συμβιβάστηκα με εκείνα τα συμβάντα!

Γιατί να δώσω σημασία, σε μίζερα ανθρωπάκια

που νόμιζαν πως κέρδισαν κάτι με ψεματάκια;

Γιατί να δώσω σημασία, σε ανθρώπους χωρίς αξία

που πόνταραν στης κόλασης την υποκρισία;

Γιατί να λυπηθώ και να μην τιμωρήσω

όσους με ανάγκασαν λάθος ζωή να ζήσω;

Γιατί να κάνω τα στραβά μάτια ενω μπορώ

να σημειώσω τα πάντα, και να δικαιωθώ;

Μην απορείς όταν εμένα, καρφάκι δεν μου καίγεται

αν γύρω μου το τοπίο φλέγεται...

Δεν ήρθα στη ζωή για να μείνω πίσω

όταν έχω στα χέρια μου τα φόντα να ευτυχίσω...

Τίποτα, στο λόγο μου, δεν με κάνει να αλλάξω γνώμη

για ανθρώπους που πήραν της ζωής μου το τιμόνι...

Και αν μια μέρα δεις να μην υπολογίζω

κανέναν, και τις βλέψεις μου να υποστηρίζω,

στάσου και σκέψου μια στιγμή που έκαναν λάθος

για να φτιάξουν μια ψυχή, πέτρα, μα με πάθος!