Αυτό το γλυκό country άκουσμα με πήγε πολύ πίσω.

Κάποτε που δεχόμουν τα ακούσματα δύο κιθαρωδών σε κάτι σκοτεινά διαμερίσματα σε μια επαρχιακή κρύα πόλη.

Γαμώ τις μελωδίες.

Το έπιασα στην κιθάρα.Το τραγούδησα.

Και ταξίδεψα πολύ μακριά.

Εκεί που ούτε ο θάνατός μου που με περιμένει στη γωνία,δεν θα μπορούσε να φτάσει.

Τι μένει τελικά?

Αναμνήσεις με ζεστή ενέργεια όπως και τραύματα που τυρανούν την ψυχή σαν δαίμονες.Tα ρηχά και οι ξέρες τις καρδιάς.

Όμως αυτη η μελωδια με πηγε στη φωτεινη πλευρα του φεγγαριου του μυαλου μου.Στα καθαρά βαθεία διαφανή νερά που καθρεφτίζουν ουρανό.

Τρία παιδιά γυρω στα δεκαοχτώ με όλη τη ζωή τότε μπροστά τους.

Εγω και εκεινοι.Οι πρωτοι δασκαλοι μου στη μουσικη.

Καθενας απο εμας ακολουθησε αλλο δρομο.

Με τα δικα τους λαχεια και συμφορες ο καθενας.

Τωρα βρίσκομαι μακριά...στην κρυα παγωμένη κατάψυξή μου... που και που ζεσταίνομαι από τις αναμνήσεις...ξέστρωτα σεντόνια φοιτητικής γκαρσονιέρας...βιβλια πεσμενα φαγητα μισοτελειωμενα με μουχλα...και μια τρελοπαρέα να κάνει πλάκες να παίζει μουσική και να γλεντά με την ψυχή της

ανακαλώ στη μνήμη μου την  κωμικη μιμηση της μπασαδουρας του Μιχάλη...

Μακριά από τα ρηχά νερά των κακών αναμνήσεων λοιπόν.

Υπάρχει εκεί έξω ένας ωκεανός από ευχάριστα.

Ταξίδεψα...

Γέμισα αέρα στα πνευμόνια και έβγαλα ήχο.

Αγνόησα τραυματα.

Μακρια απο τα ρηχα.