Σε ένα αγωνιώδες όνειρο.

Η μισητή Αλίκη έγινε αγαπητή.

Με περίμενε στο μπαλκόνι ενός διαμερίσματος στον πρώτο όροφο.

Φαινόταν από το δρόμο χωρίς να μπορώ να διαβάσω με ακρίβεια τις εκφράσεις τις στο πρόσωπο.

Η μπόρεσα αλλά ξέχασα και δε θυμάμαι καλά το όνειρο.

Το διαμέρισμα βρισκόταν στη μεταμόρφωση εκεί που έμενε ο Θείος μου,αλλά όχι στο ισόγειο που κανονικά ήταν η κατοικία του.

Μπήκα μέσα.Η Αλίκη αμίλητη απλά εγω ένοιωθα την ανάγκη να δακρύσω και να το μοιραστώ μαζί της λες και ήταν εκείνη τη στιγμή ο πιο αγαπητός μου άνθρωπος.

Να δακρύσω απέναντι από ένα τραπέζι γεμάτο εικόνες του Θείου μου και κεριά.

Απέξω ήταν λυκόφως.Πριν ανατείλει η πριν δύσει άγνωστο.

Ήταν όμως ερημιά.

Φωτάκια στο διαμέρισμα και κεριά.Κι ένα κόκκινο ημίφως.

Μαγευτικό,δραματικό,απόκοσμο.